Een verloving

[p. 185]

Scheveningen.

- Piet!

- .....

- Piet! 't Is al acht uur!

- Nou ja.

- Daar slaat de klok buiten...

- Laat die z'n gang maar gaan.

- Nou, ik kom d'r uit, hoor.

Wim, een vijfjarig ventje, wachtte Piet's toestemming niet af, maar klauterde uit bed, trok zijn zwarte kousjes, zijn roode pantoffeltjes en zijn broekje aan, en ging bij de waschtafel met water plassen.

- Kom d'r nou ook uit, Piet.

- Wat heb jij 'n haast, zei Piet, zijn armen uit-rekkend boven zijn hoofd. O, jee... Waarom heb jij zoo'n haast?

- Ach, ik moet Ger's en mijn emmertjes en schopjes nog uit de koffer halen, en de vormpjesdoos van Ger...

Piet zette zijn luie beenen over den rand van het bed, en vond toen dadelijk zijn vlugheid weer terug.

[p. 186]

- Jij ben nog nooit in Scheveningen geweest, hè?

- Nee.

- Nee, natuurlijk niet... je ben zelfs, geloof 'k, nog nooit in Den Haag geweest.

- Nee.

- Nou, dan zal je 's wat zien op 't strand. Piet, groote achtjarige jongen, vond dit een geschikte gelegenheid, om Wimpje te overbluffen. Gisteren hebben we 'n fort gemaakt, nee, zóó hoog, - Piet wees een arm lengte boven zijn hoofd, en daar zijn we allemaal in gaan zitten, toen de vloed opkwam, en toen was d'r heelemaal rondom water...

- En waren jullie toen niet bang? vroeg Wim, met ontzag.

- Bang?! Piet zette een hooge borst. Wij bang? Hemeltjelief, je moet niet denken, dat wij zulke hazen zijn, hoor... Dan moet je ons op de pier zien loopen, heelemaal tot an 't eind en op de zij-kanten... We zullen jou 's alleen in 't fort zetten, zeg... dan kom je d'r nooit meer uit...

- Nee, Piet? smeekte Wim.

- Ach, wat zou dat nou... maar je moet niet grienen, hoor, dan plagen de jongens je juist... Je moet maar nèt doen, of je d'r niks om geeft...

Piet was onderwijl óok in zijn plunje terecht gekomen. Ze gingen naar beneden, en op de wijs van de Gigerl-marsch, die Piet floot, stamp-stapten ze de trappen af.

In de ontbijt-kamer was niemand nog.

- O, Ma maakt zich zeker dadelijk heelemaal

[p. 187]

klaar, dacht Piet. Daar heb je de kadetjes, wees hij Wim op den stapel luxe-broodjes. Waar hou je méer van, van die?... die lange?... Ik van die ronde...

De deur ging open, en binnen kwam Wim's Mama, vooruit-gedribbeld door 't driejarige Gerdatje, en gevolgd door de mama van Piet. De drie dames waren reeds in wandel-toilet.

Met groote bedrijvigheid ging men nu dadelijk aan 't ontbijt-gebruiken, de jongens slokten hun glazen melk naar binnen, en hun boterhammen op, om gauw weer vrij te zijn.

Klaar waren ze.

- Ga jullie nou maar naar boven, om jullie witte blousjes aan te trekken, en niet zoo'n lawaai maken, hoor...

Mevrouw de Wild, bij wie haar nichtje Betsy, met twee kinderen, Wim en Gerda, in den zomertijd was gelogeerd, maakte nu de ontbijttafel ruim.

- Laat mij dat doen, Lien... Ga jij dan maar aan de broodjes.

- Goed. Lien trok de schaal naar zich toe, sneed een broodje door, besmeerde het, en belegde het met ham, of corned-beaf, of gehakt.

- Zou twee voor ieder, en dan nog een paar over, genoeg zijn?

- Zeker, zeker.

- Ik neem óok nog Berliner bollen mee en Wellingtons... vruchten en limonade, of koffie kunnen we dáar wel krijgen.

Gerda stond erbij, en gaf beurtelings de broodjes aan.

[p. 188]

- Hè, wat zijn die jongens weer bezig...

- Piet moet ook altijd-en-eeuwig schreeuwen.

De deur werd opengestormd.

- Tante! Tante Bets! Wim kan de schopjes en emmertjes niet vinden...

- Dan moet ie maar 's goed zoeken... Ze liggen op zij van de koffer, links... Of laat ie d'r anders maar afblijven... ik kom zoo meteen wel zelf... Wim mag niet zoo aan 't rommelen gaan... Piet! Wim mag geen rommel maken, hoor!

- Nee, tante!

- Nou zal 'k je 's gauw helpen, de papieren d'r om heen te doen. O, heb je zúlk papier, dat 's goed d'r voor.

- Ja, dat gebruik 'k altijd. 'k Ga nogal 's met Piet zoo'n heele dag naar 't strand... dat vindt ie heerlijk.

- Dat zál wel... Wim is d'r nou al heelemaal opgewonden van.

Weer open de deur. Wim bedroefd, bedrukt naar binnen, achter hem Piet, lachend en roepend.

- Ma, ma, Wim wil z'n vlinder-net meenemen! Wim wil z'n vlinder-net meenemen...

Wim, bij zijn eigen moeder gearriveerd, begon te klagen:

- Mag dat niet, ma? Mag dat niet?

- Ach, kind, op 't strand zijn immers geen vlinders.

- Ja, maar voor de schelpen...

- Nou, ga je gang, als 't d'r maar niet van scheurt.

De city-bags stonden klaar, met broodjes en

[p. 189]

koekjes gevuld. Een paar boeken lagen er bij, een strand-stoeltje, parasols...

In de vestibule stond de kinder-voorraad bijeen: Piet's ijzeren schop, de houten schopjes van Wim en Ger, een vlag, het vlinder-net, drie emmertjes, de vormpjes-doos...

Piet kwam de trappen af-gedanst.

- Wij gaan naar de stoom-tram kijken, Wim...

De witte petjes achter op het hoofd, holden ze het kleine eindje Tasmanstraat af, naar het wachthuisje toe.

- Nog heelemaal niets, zei Wim.

- 'k Zal 't 's an die meneer gaan vragen, zei Piet secuur, en ging naar den man, met de witte vlag.

- Meneer, komt de tram al haast?

- Nog 'n minuut of vier, jongeheer... Dan gaat ie naar Scheveningen...

- Waarschuwen, Wim... En in een hevig ge-ren vlogen ze terug naar huis.

- Ma! Tante! Ma! Ma! De tram komt dadelijk!...

- Ja, ja, direct zijn we klaar... Niet zoo'n drukte maken, Piet... Haast je maar niet, Betsy... Hij gaat pas om half tien van de Anna Paulownastraat.

- Laat Bébé nou maar thuis, Gerrie...

- Hè, maatje, toe...

- Nee, laat die nou alsjeblieft maar thuis... Als ze je verveelt, kan mama d'r mee sjouwen... Ach, Keetje, wil jij die pop straks wel 's boven brengen? vroeg Betsy, het voorwerp in de hand der wachtende meid gevend.

[p. 190]

- Jawel, mevrouw.

- Ger, Ger, kom 's kijken... Daar komt de tram van de andere kant...

- Voorzichtig, kinderen, voorzichtig, hoor...

- Daar komt ie, daar komt ie, gilde Piet, in 't verschiet, een ijl, grijs-wit wolkje ontdekkend, en, in razende haast, grabbelde hij zijn zaakjes bij elkaer.

- Dag, Keetje... Dag, Kee, dag, Kee... dag, Kee...

- Dag, dames, veel plezier... dag, jongens, Ger...

- Kalm, kalm nou maar, vermaanden de mama's om strijd, toen de wilde Piet op de tree wilde springen, voordat de machine nog heelemaal in rust was.

De conducteur tilde Gerdatje omhoog. En eindelijk zaten ze allen voor een open raampje, en aanvaardden de reis.

- Wat leuk-vlug gaat dat, zei Wim, véél meer dan 'n gewone tram...

- Láán van Meerdervoort! Laan van Meerdervóórt! riepen de conducteurs.

- Ik zie al water, water, riep Ger, verheugd.

- Ach, kind, dat is 't Kanaal...

- Zijn we d'r nog niet, zijn we d'r al? vroeg Wim bij elke halte.

Maar eindelijk stopte de tram voor het laatst.

En na het hek te zijn doorgegaan, woei hun de frissche wind in het gelaat; en op het wandel-pad klonk eensklaps Wim's blijde kreet:

- Daar is de zee!...