Een verloving

[p. 129]

Auto-da-fé.

Het was een groot en weelderig-ingericht boudoir. Het middelste van de drie ramen was uitgebouwd; met draperieën, kleine luxe-stoeltjes en veel gekleurd-zijden kussens, een gezellig praathoekje vormend. De meubels waren overtrokken met gele, gebloemde zij, van dezelfde kleur als de overgordijnen. De piano stond half in de kamer, en was aan de achterzijde behangen met een geel fluweelen kleed. In de hoeken stonden hooge, koperen lampen, met groote, geel-zijden kappen. Een licht hout-vuur vlamde in het haardje van gedreven koper.

Hij zat in een der lage fauteuils achterover geleund, en keek naar haar, zooals ze in het uitbouwtje stond, in haar gedistingeerd toiletje van een mooie, donker-rood-paarse kleur, met zwart galon gegarneerd. Ze had met de eene hand de dunne vitrages terug-geslagen, en keek naar den regen.

- 't Houdt maar niet op, zei ze.

[p. 130]

Hij was een lange, blonde man met een knap, ernstig gezicht en bedaarde manieren, veel ouder dan het slanke, blonde jonge meisje bij het raam. Ze waren geëngageerd, bijna twee maanden nu.

- Nee, 't zal wel de heele middag zoo doorgaan, antwoordde hij.

- Jammer, er komt nu niets van Pulchri Studio......

- Morgen dan, of over-morgen......

- Morgen is de tea bij mevrouw van Westhoven, weet je niet... En Zaterdag wordt 't gesloten...... Willen we met rijtuig gaan?

- Geef je er heusch zooveel om? vroeg hij. Laten we anders 's één middag thuis blijven......

- Zooals je wil. Dat 's mij óok goed......

Ze liet het gordijn los, kwam naar hem toe, en zette zich in een hoek van de kleine, langwerpig-vierkante canapé. Zij legde de vingertoppen van de kleine, blanke handjes tegen elkaer, en bleef hem aanzien, een beetje coquet.

- Wat doen we nu? vroeg ze.

- 'n Beetje praten......... of speel anders wat voor me, stelde hij voor.

- Wát?.... vroeg ze lusteloos. Nee, nu liever niet, Jacques......

- Kom een beetje dichter bij me zitten, Nel, zei hij, en stak, uitnoodigend, de hand naar haar uit.

Ze schudde het hoofd, en zag hem aan, met een ondeugenden glimlach op de lippen.

- Waarom?

- Dat 's veel gezelliger...... Toe, kom hier, en hij legde zijn hand op een fauteuiltje naast

[p. 131]

zich. Nelly, kom je? Of moet ik je halen......

Ze stond op, en liet zich op het aangewezen plaatsje vallen. Hij nam een harer handen, en streelde die.

- Wat zijn je handjes toch wit en zacht...... Zie daar de mijne eens bij......

- Dat zou wel aardig staan, als jij ze even groot had, jij met je lengte, lachte zij.

Hij nam ze tezamen in zijn eene hand, en kuste ze.

Een poos lang, zaten ze zwijgend; hij zag haar, van tijd tot tijd, aan, zij lag met haar hoofd tegen de leuning van haar fauteuil, en keek, met open oogen, naar het plafond.

- Wil ik je nu eens mijn ‘souvenirs de jeunesse’ laten zien? vroeg ze, op-eens een inval krijgend.

- Wat bedoel je, kind?

- Mijn ‘souvenirs de jeunesse’...... Bal-boekjes en cotillon-aardigheden...... allerlei dingen, die ik van mijn uitgaan heb bewaard...... Wil ik je die nu 's laten zien?

- Ja, heel graag.

Ze maakte haar vingers los uit zijn hand, die ze vast-houden wou, stond op, ging naar een étagère, die in den hoek achter de piano stond, en nam er een met nickel bewerkte kist van rozenhout af.

Hij sprong op, om haar te helpen dragen, maar ze weerde hem af, en riep vroolijk:

- Dat is nou m'n schatkist, weet je...... Daar mag niemand aankomen, dan ik alleen.

[p. 132]

Zij ging zitten, met de doos op haar schoot, zocht in haar zak naar de sleutels, en nam toen een plat Engelsch sleuteltje van den hart-vormigen ring.

- Deze is 't......

Ze sloeg het deksel open. Een chaos van kleurige, schitterende kleinigheden vertoonde zich.

- Zijn dat allemaal souvenirs, Nelly?

- Ja, allemaal...... Veel, hè...... Kijk 's, wat 'n cotillon-bouquetjes...... En dát zijn mutsen...... vind je dit geen aardige, 'n Royal Guard, en zie deze 's...... Strikken...... nogal meer... allemaal rosetten...... en hier zijn de vlaggetjes... Dat wit met goud, herinner ik me nog, is van de partij bij de familie van Stralen, ik kreeg 't van......

- Van wie?

- Van Vermaessen.

Hij zag haar even aan.

- Vermaessen, is dat die kleine, blonde luitenant, die je zoo 't hof heeft gemaakt?

- Ja.

Hij legde alles, wat ze hem gaf, op het geelpeluchen baby-tafeltje, dat hij dichter bij zich getrokken had, en waar het al een aardige stapel begon te worden.

- Wat heb je daar?

- Photo's...... Dit is 'n kiek van de tennisclub, daar sta ik... En hier heb je onze tent van de fancy-fair op Zomerzorg... en dat is er een van 'n kermesse d'été...... en daar heb je m'n broer in z'n ridderpak van de Leidsche maskerade....

[p. 133]

Hij bekeek ze alle even, vluchtig, en legde ze bij elkaer.

- O, hier komen de bal-boekjes...... Nou moet je 's zien, Jacques, en ze reikte hem een handvol toe.

Hij nam ze aan, de geglaceerde, bloem-bedrukte carnets, en trachtte hier en daar, van de meer dan vol gekrabbelde blaadjes, een naam te lezen.

- Nou, vind je dat nu niet aardig, zeg, Jacques?

Hij bleef ernstig zien, en zei, met een hoofdknik wijzend op 't stapeltje wufte frivoliteit:

- Waarom bewaar je dat nu nog?

- Waarom? zei ze, even de schouders ophalend. Ach, dat weet 'k niet...... D'r zijn allemaal aardige, prettige herinneringen aan verbonden......

- Maar om ‘herinneringen’ geef je nu toch niet meer?

Ze lachte.

- Hè, wat zet je 'n ernstig gezicht...... Ik wil wel bekennen, dat 't 'n beetje ijdelheid is, omdat ik 't natuurlijk heel-aangenaam vind voor m'n gevoel, dat ik zoo gefêteerd ben geweest...... Maar eigenlijk kan 't mij nu niets meer schelen, hoor, Jacques...... Wil je liever, dat ik ze weg doe, misschien?

- Ja, eigenlijk wel.

- Wat zal 'k er mee doen? Ik gooi ze liever niet zoo weg, dat iedereen er in snuffelen kan......

- Verbrand ze.

- Dat is 'n idée...... Wacht, dan maar dadelijk...... In 't haardje hier......

[p. 134]

Op een verguld, vierkant stoeltje zat ze voor het vuur, met al de fijne, gekleurde prulletjes op haar schoot. Hij stond er bij, en zag, hoe de witbeenen vlaggestokjes knapten en bruin werden door de vlam, hoe de dunne zij van waaiertjes, linten en bloemen weg-schrompelde tot niets, hoe de mirlitons verschroeiden, hoe het glanzend carton der bal-boekjes en menu's zwart werd en broos, en hoe het vloei-papier der hoepeltjes en mutsen verijlde, verijlde......

- Is 't nu goed? vroeg ze, toen ze het laatste bouquet-lint in het vuur had geworpen, en hief vragend het blonde hoofd naar hem op.

- Ja, zóó is 't goed, schat, lieveling, zei hij innig, en boog zich over haar neêr. Hij legde zijn arm om haar hals, en kuste haar warm op de wangen en op den mond.

- Nelly - Nelly - hou-je van me? vroeg hij toen.

- Ja, zei ze, ja...... ik houd van je, ik houd van je, heel-alleen, en voor altijd van jóu...

Hij kuste haar weer.

- Heb je d'r dan geen spijt van, kindjelief... dat je nu je ‘herinneringen’ hebt verbrand?

- O, nee, heelemaal niet, zei ze, en zag hem aan, met een lach. Maar Jacques, dacht je dat dan heusch...... dat ik daar spijt van hebben kón?