Een verloving

[p. 123]

Strand-scene.

- Nou, zwijg nou maar.

- Zwijg jij zelf, zeg.

- Is 't nou alsjeblieft uit?

- Begin jij dan niet ieder oogenblik... Ik ben al de heele tijd stil geweest......

- Goed. Jij heb gelijk. Alles is mijn schuld. Maar nou doe ik geen mond meer open.

- Gelukkig. D'r komen toch niks als hatelijkheden uit....

Hij zag haar even aan. Een minachtend woord lag hem op de lippen, maar hij hield het in. Zonder spreken, liepen ze nu naast elkaer voort, op den boulevard; hij recht-kijkend voor zich uit, flink-stappend, met telkens een geforceerd-harden tik van den energiek-opgeheven en weêr neêrdalenden stok op de steenen; zij, de zwart-enwit geruite parasol achter het hoofd, met, voor tegen-komende kennissen, een stijf lachje om den mond.

- Loop niet zoo hard. Dat gevlieg dient nergens toe.

[p. 124]

Hij matigde zijn pas.

Op den zonnigen boulevard was het levendigdruk; equipages kwamen elkaer tegemoet, en reden elkaer voorbij; menschen in parade-gala kleedij wandelden gemakkelijk-langzaam en geleidelijk voort, praatten terzijde met hun begeleiders, en bekeken nieuwsgierig-vrij de tegen-komers. Soms, even, siste scherp een motor-fluit door de zwoele September-lucht, of rinkel-ratelde een fiets-bel lang, terwijl de machine met een flitsend voorbij-gebliksem heen-schoot door het veelbewegend gewoel.

- Wou je soms doorloopen? Mij ook al goed, zei hij op zijn nonchalante manier, en ging met haar mee, toen zij, in ijverige bewondering van een buitenlandsch toilet, de Kurhaus-strandtrap niet had opgemerkt.

- God, nee! Man, wees toch niet zoo'n sar...... Ik zag die trap immers niet... Kan je me d'r dan ook niet even attent op maken?

Zij nam haar rokken bij elkaer, en daalde neêr tot aan het strand, waar hij haar, op de over het zand gelegde planken, vóór liet gaan.

Hij wenkte den badknecht met het mahoniehout-kleurige gelaat, en liet hem twee badstoelen naast elkaer wentelen voor de zee.

Daar zaten ze. Hij voorover, met de ellebogen op de knieën, en de handen saêm-geslagen, gedachteloos turend voor zich uit; zij achterover geleund, toch zichtbaar, en alles ziend.

Hij schoof den stroo-hoed, die hem hinderde, van zijn slapen weg. Zij zag het dadelijk, en zei:

[p. 125]

- Hemel, wat staat dat mal...... idioot... Kan je je hoed niet wat dieper in je oogen zetten?

Hij bleef zijn houding bewaren.

- Ben!

Ben was Oost-Indisch doof, en behield zijn positie.

- Ben, hoor je niet?

- Nou?

- Zet je hoed recht.

- Nee.

- Dan laat je 't.

- Dat zal wel uitkomen.

- Hè, wat schijnt die zon op de zee...... toch wel mooi, zei ze, vriendelijk-luid. Hindert 't jou niet, Ben? En ze praatte wat nonsens voort, want een jonge seizoen-dandy was, het jonge vrouwtje onderzoekend-bekijkend, voorbij-gekomen, en had in hun nabijheid post-gevat, met één oog naar haar en één naar de zee. Een ander ventje kwam hem, na een oogenblik, aanspreken, en samen gingen ze verder.

- Groeten, groeten, man......

- Wie, wat, waar?

- Dáar, mevrouw van Dalen, en...... Dag, mevrouw, dag, Mientje, dag, Jet...... zei ze voor zich heen, met intiem-groetende lach-knikjes en een wuif-handje. Toen, plotseling, met een strak verontwaardigingsgezicht:

- Hemel, wat ben jij toch schandelijk-onbeleefd...... kon jij nou niet even groeten?

- Moet je maar eerder waarschuwen.

- Ach, wat...... je zag ze heel best......

[p. 126]

zei ze, zoo bits, als ze kon. Je doet 't alleen maar, om me te treiteren......

Met een norsch-nijdigen ruk, trok hij zijn stoel weg, zoodat die in de schaduw van den hare stond, en zij hem niet kon zien. Toen nam hij een sigaar uit zijn vest-zak, en stak dien aan.

Ze wendde haar hoofd om den stoel-rand heen, zag hem met booze oogen aan, en zei snel en scherp, met een stem vol ingehouden woede:

- Al geneer jij je niet voor de menschen, ik wèl...... En nou verzoek ik je, 's fatsoenlijk te gaan zitten, niet zóó, alsof we elk op onze eigen gelegenheid zijn uitgegaan.

Hij lachte een onaangenaam lachje. Toen trok hij zijn stoel weer om, in haar richting.

- Tot uw orders, mevrouw...... Is d'r soms nog meer? vroeg hij plagerig-onderdanig.

Van machtelooze drift schoten haar de tranen in de oogen.

- Ja, dat je je stil houdt, beet ze hem toe.

Hij smeet het sigaar-eindje weg, en ging, met zijn stok, figuren trekken in het vochtig zand. Toen kreeg hij een gedachte.

- 'k Ga 'n glaasje bier drinken, zeg...... Blijf jij maar hier zoo lang.

- Alleen?

- Waarom niet? Ze zullen jon heusch niet schaken......

Hij ging achteloos-langzaam van haar weg; zij zag hem na, met de wrokkende overdenking, hoe hij er niet aan dacht, dat zij misschien óok wel iets zou willen gebruiken, - dat hij haar

[p. 127]

zelfs niet eens gevraagd had, mee te gaan......

O, daar liep juist een limonade-jongetje... zou ze?...... Wel ja, waarom niet?

- Dag Truus, hoe maak je 't? Ben je hier zoo heel alleen?

- O, Rudolf...... ben jij 't? Nee, natuurlijk ben ik hier met Ben, maar die is even 'n glas bier gaan drinken in 'n tentje......

- Zoo.... Aardig, dat 'k je hier zie. Dat rood staat je goed, zeg, Truus......

Neef Rudolf stond haar, met de buiten-kanten van zijn handen in de zijden van zijn wit-flanellen jasje, een beetje poenig-brutaal aan te kijken. Maar zij vond dat wel aardig, en hoopte vurig, dat Ben hen zoo zag. Maar die zou zoo gauw niet terug-komen. Ze hield hem nog aan de praat:

- Warm, hè...... en wat 'n menschen... Waarom ben je niet op 't Kurhaus van-middag?

- Omdat 'n geheime stem me zei, dat 'k m'n bekoorlijke nicht zou aantreffen op 't strand......

- Hè, wat flauw ben jij...... Complimentjesmaker..... Coquet-pruilend-dédaigneus-aanstellerig sloeg ze de oogen neêr.

- O, daar komt je heer gemaal...... Bonjour, Ben!.... O, hij schijnt mij niet te zien...... Nou, dag Truusje, tot genoegen, hoor......

- Dag, Rudolf, zei ze, met handen-gegeef.

Ben kwam nader, en zette zich in zijn stoel. Hij zei niets, - ja, maar zij wou, dat hij het deed, want hij hád hen gezien......

- Rudolf was hier.

- Zoo?

[p. 128]

- Ja, heb je 'm niet gezien?

- Nee.

Ze dacht aan het vriendelijke, voorkomende van Rudolf's gelaat, dat banaal en dom, een beetje commun zelfs was...... maar zij vond hem héél knap..... hé, dat onbeweeglijk-strakke, ergerlijkstijve gezicht van Ben...... en die sarrige, ophitsende, prikkelend-irriteerende klank in zijn stem......

Plotseling overviel haar een benauwing, een hevige walg bijna, van alles om haar heen. Ze stond schielijk op, omdat een tranen-stroom zich naar haar oog-leden drong.

- Laten we hier weg-gaan, in godsnaam...... Zóó houd ik 't niet uit...... zei ze heftig.

Hij zag haar aan, heel verwonderd, maar volgde haar toch, zooals ze haastig, door de badstoelen heen, voortliep, terug naar den boulevard.