Stemmingen

[p. 49]

October.

I.

In 't gouden woud heerscht hel de volle dag.
De sterke zon straalt klaatrend op de blaêren,
Die ambren glanzen dragen, als de baren
Der zee, die gloênd in 't gulden zonlicht lag.

En door het glinstrend geel schiet soms een klare,
Scharlaken vlam, die óp-juicht als een lach.
Als slingrend spinsel glimt het fijne rag
Der najaarsdraden, als, in speelsch gebaren,

De wind, langs stam en tak, hun sluiers wuift.
En, als hij 't loover uit elkander schuift,
Bleek-blauw en welig-wit komt dan tevoren

De loutre lucht, in helder, herfstig gloren,
Die 't zonneschijnen mild vermooien mag...

In 't gouden woud heerscht hel de volle dag.

[p. 50]

II.

In bleek geschemer is de dag verdwenen.
De hemel, leeg van licht, hangt zwaar en laag,
Vol donkre, saam-gesmolten wolken, traag
Zich schuivend naar den grauwen einder henen.

De vlakke landen liggen vreemd en vaag,
Bewaasd van witte neevlen, die verschenen,
Langzaam, uit verre verte, en zich vereenen
Tot grillig-weemlend zweven... Langs de haag,

Die doezlig weg-wischt in het dichter misten,
Staan koeien, loom en droomerig, als wisten
Zij 't naken van den nacht, die 't ál verstart.

Zij staan als stille schimmen, vormloos zwart,
Gelaten-tragisch, in het wijde alleene...

In bleek geschemer is de dag verdwenen.