'Ik'

29 April.

Het is niet meer met een radeloos-angstige smart, als ik nu denk aan Karel. Ik durf niet veel aan hem denken, - om niet weer al de luide, ontzettende wanhoop van de eerste weken te voelen, de ontembare, klemmende ellende...

[p. 235]

Ik voel nu een doffe geresigneerdheid, een lijdelijke kalmte... misschien wel, omdat ik weet, hoe ik tóch nóoit zijn verlangen had mógen gehoor geven, zelfs al had ik gewild... Maar dát hij door het onvervuld blijven daarvan, tot zijn wanhoopsdaad kwam, is mijn schuld, - en mijn wroeging daarover vermindert nooit... nooit éen oogenblik...

Zal alles altijd blijven, zooals het nu is?... Zoo vreemd tusschen Fred en mij, zoo stroef, zoo uitwendig koud?... Fred zegt, dat hij hoopt op: later... Maar ik, ik mag niet meer hopen...