'Ik'

4 Mei.

O, ik wist niet, ik had het nooit durven gelooven... dat ik mij nog óóit zoo gelukkig zou voelen, zoo verlicht, zoo dankbaar, zoo rustig... En Fred, - o, ik zie het aan zijn verhelderd gezicht, zijn opgeruimde manieren, dat mijn lieveling nu óok weer gelukkiger is...

Dinsdagmorgen kwam Fred in mijn boudoir, en vroeg mij, mee te gaan naar zijn kamer. Ik ging, maar vóor de deur hield hij mij terug, en zei:

- 'k Had 't je eerst niet willen zeggen, maar je schrikt misschien teveel... Lizzie Revers is er.

Ik kromp ineen, en deinsde terug, maar Fred hield me vast, en zei:

- Ik wil, dat je binnen-gaat, Ina...

Ik gehoorzaamde hem... en ik zag Lizzie, wat ernstiger alleen, maar verder dezelfde als steeds.

- Wat zie je d'r uit! zei ze. Ben je ziek

[p. 236]

geweest? maar zij luisterde nauwelijks naar mijn gestameld: ja... en sprak dadelijk door over zichzelf. Zij raadpleegde Fred als advocaat, en terwijl zij sprak, begreep ik ineens, waarom mijn goede, liefste schat mij had binnen-geroepen: hij wilde mij een sterken, vasten, blijvenden indruk doen krijgen...

- O, zei Lizzie, 't is wèl verschrikkelijk, als je denkt rijk te zijn, en je blijkt dan maar geleefd te hebben op 'n schijn... Karel sprak er nooit over met mij... hij durfde niet... hij kon mij toch niet zeggen, dat hij al mijn geld had opgemaakt? Hij speelde, schandelijk! in Amersfoort al, daar heeft ook laatst 'n officier zich dood-geschoten... Schulden hebben we daar óok nog, en dan hier die inrichting van het huis! Dáárom moest ik m'n coupé verkoopen, dáárom konden we geen feesten geven, dáárom hield hij geen renners meer... daar is óók wat geld aan heen gegaan!... Ik ben nu arm!

- Arm?

- Ja, d'r zal wel 'n béétje overblijven, maar je begrijpt, hoe weinig... Karel kon daar niet op blijven leven... hij had zóoveel noodig... Hij moet al lang in geldverlegenheid zijn geweest, want hij heeft overal geleend, overal. En m'n oom heeft me verteld, dat Karel al 's meer 'n crisis heeft doorgemaakt, en dat dit, als hij 'm toen niet had geholpen, al véel eerder zou zijn gebeurd.

Langzaam... langzaam, terwijl zij sprak, werd er een nevel weg-gelicht van mijn ziel. En toen zij dit laatste zei, keek ik Fred aan, met voor

[p. 237]

het eerst weer een openen, vrijen blik... en hij mij, met de warme, diepe, liefhebbende oogen van vroeger...

- En Max? vroeg ik. Het kinderlijk-fantastisch denkbeeld kwam opeens in mij op: als wij eens Max bij ons namen, voor-goed... Maar zoo mooi-romantisch blij-eindend liep het bij ons niet af.

- Max en ik gaan bij m'n oom wonen, zei ze. Daar zijn nog meer kinderen, dat is goed voor 'm... M'n oom is erg gefortuneerd, en 'k zal 't daar heel rustig krijgen.

Gelukkig, dat Lizzie zoo flegmatisch is, - dat haar ziel niet diep genoeg voelt, om zwaar te lijden, onder Karel's tragischen dood... En hoe gelukkig ook, dat zij geen zorgen en geen eenzaamheid kennen zal, omdat zij door haar familie in hun kring kan worden opgenomen...

Toen zij weg was, nadat Fred beloofd had, haar in alles te zullen helpen, toen, voor het eerst weer na zóó langen tijd, zoende Fred mij, en ik hem... Ik zat weer bij hem, zijn armen lagen weer om mij heen, mijn hoofd mocht weer leunen aan zijn borst, - ik kon weer vrij ademen, mijn ziel was gerust... Ik sprak niet, ik kon niet spreken, - maar ik klemde zijn lieve handen vast in de mijne... nooit, nooit heb ik echter en dieper mijn liefde gevoeld... En ik dacht: nu is alles voorbij... de toekomst ligt weer vrij voor ons open... en jij, Fred, mijn lieveling, jij zál gelukkig zijn...

einde.