'Ik'

24 Februari.

Naast mij staan, in het kleinste vaasje, dat ik heb, wat madeliefjes, die Sander in de Scheveningsche Boschjes voor mij heeft geplukt. Zou ik er eens een nemen, en zien óf en hóe... Karel van mij houdt? Pas du tout, un peu, beaucoup, tendrement of passionément?... Hè, wat ben ik toch altijd flauw, zelfs tegenover mijzelf... Wat kan het mij schelen, óf en hóe die jongen van mij houdt!

In zóóverre kan het mij schelen, dat er door hèm wat kleur en beweging in mijn leven gekomen is. Dat ik mijn dagen nu niet meer als eindelooze woestenijen behoef te doorgaan, - omdat ik iets gekregen heb, om aan te denken. Zonder twijfel zal ik gauw genoeg van dit gedachten-speelgoed krijgen, - maar daar wil ik mij nu niet in verdiepen.

Ik zie Karel elken dag. Beter gezegd, hij vindt elken dag gelegenheid, mij te zien. En er is iets in, dat je bezig-houdt op een prettig-prikkelende,

[p. 192]

zacht-opwindende wijze: zou ik hem zien... en zou hij wéer zoo kijken en spreken?... Heusch, het geeft mij iets terug van mijn jeugd. Dan kan je ook zoo gespannen zijn op kleinigheden, je zoo interesseeren voor onbeteekenende dingen. Deze onzin met Karel electriseert mij een beetje, en geeft mij mijn opgewektheid en veerkracht terug. Hij brengt weer leven in mijn leven... neen, zeg ik nu niet te veel? Stil! waarschuwend ‘geweten’! ik wil niets van je hooren. Fred weet het, dat ik hem-alleen liefheb, en ik weet het óok.