'Ik'

1 December.

Charles heeft de manie van grappig te willen zijn. Soms is hij ontzettend. Dat begint al 's morgens, als Fred spreekuur heeft, en hij niets anders weet, om zich bezig te houden, dan mij na te loopen, en zoogenaamde aardigheden te verkoopen. Dan vraagt hij bijvoorbeeld:

- Ina, weet je, wat dat is:

Piahoni
Kokkabani
Chanapadni?

- Wát?! vraag ik.

Hij herhaalt de nonsens.

- Wat voor táál is 't?

- Fransch.

[p. 100]

Ik weet het natuurlijk niet, ik begrijp er niets van, en eindelijk verklaart hij mij de flauwiteit aldus:

Pie a haut nid.
Coq a bas nid.
Chat n'a pas de nid.

Gisterenmorgen kwam Meta met Sandertje. Charles, goedhartig als hij is, stoeide met het kind, en ziehier nóg een staaltje van zijn geest. Hij begon te declameeren:

Hier is de sleutel van de Biblebontsche berg...

maar hij wist niet, hoe het verder was, en verzon er bij:

Op de Biblebontsche berg
Wonen menschen zonder merg;
En de Biblebontsche mannen
Drinken wijn uit Münchner kannen,
En de Biblebontsche kip
Heeft de Biblebontsche pip.

Ik rilde. Maar de ongelooflijk-goedhartige Meta lachte erom, - dat is natuurlijk niet de manier, om Charles te verbeteren.

Charles moet met zijn avondje wachten tot na Sint-Nicolaas. Gisteren ging ik met Charles en Sander boodschappen doen in de stad. Het had precies het air, of daar een echtpaar met hun zoontje aan het winkelen was, maar Charles is, (gelukkig!) mijn man niet, en Sander is (misschien: helaas!) mijn zoontje niet, - zoo ziet men dus al weer, dat schijn bedriegt.