'Ik'

28 November.

Gisteren, Zondagmorgen, ging Fred met Charles wandelen. Erg lief van Fred, om mij zoo de occupatie van Charles uit de handen te nemen. Maar toen zij thuis-kwamen, bleek het, dat Charles zijn mond weer had voorbij-gepraat. Of eigenlijk, het was zoo erg niet, maar hij had het toch wel kunnen zwijgen.

Na de koffie waren Fred en ik ons aan het kleeden; wij wilden 's middags met Charles naar Ma en Meta gaan. Toen zei Fred:

- Je had me nooit verteld, dat Charles óok al verliefd op je is geweest!

Ik moest mij misschien geformaliseerd voelen om dat ‘óok al,’ - maar, zoo ben ik nu eenmaal, ik voelde mij gestreeld.

- Wat zou dat? 't Was bij Charles iets zóo

[p. 96]

vluchtigs en oppervlakkigs, dat 't heusch de vermelding niet waard was.

- Hij heeft 't me verteld...

- O, weer iets voor Charles! En wat zei die dan wel?

- Hij begon er over, dat jij gevraagd had, of hij misschien trouwplannen koesterde, nu hij zich vestigen wou, - en toen zei-d-ie: 'k Heb nooit veel idee in trouwen gehad... maar eens, lang geleden, toch wel. Toen was 'k verliefd op Ina, moet je weten, ze had me 't hoofd op hol gemaakt, maar later hield ze me weer voor den gek...

- Ik Charles voor den gek houden! alsof dat me de moeite zou zijn waard geweest! Heeft ie je niet verteld, dat 't in de week van de studentenfeesten in Utrecht was, en dat ik daarin zoo mee-leefde, en me wat veel met hem bemoeide, omdat hij 'n rol er in had?

- Ja, dat heeft ie me verteld...

- Nou, Fred, dan hoop ik niet, dat je me voor wuft zal houen, alleen omdat zoo'n Charles de hevige inbeelding heeft gehad, te denken, dat ik ooit wel eens iets om hèm zou kunnen geven!

- Nee, dáárom alleen zou ik dat niet van je gelooven! zei Fred.

Gelukkig temperde een glimlach zijn woorden. Anders! Waren ze als zedeprekerige reprimande bedoeld, dan zou ik er boos om zijn geworden, maar nu, als scherts, voelde ik er mij alwéér door gevleid.

Ik kan het niet helpen. Zonder mijn behaagzucht, mijn ijdelheid, zou ik ik niet meer zijn.

[p. 97]

Zooals bij andere vrouwen de goedheid of de zedigheid in het bloed zit, zit bij mij de coquetterie in het bloed. En omdat ik zoo ben, - en dit is de waarheid, - word ik door iedereen, - ook door Fred! - zoo aardig gevonden.

Als ik anders was, - een degelijk, huiselijk vrouwtje, dat haar oogen al neerslaat, als een man maar bij toeval naar haar kijkt, dat haar haar glad langs de slapen trekt, en zich kleedt in zwarte of bruine simpele japonnetjes, - nu, dan zou niemand, (zeg maar gerust: geen man) zich ooit verwaardigen, een blik op mij te slaan, of notitie van mij te nemen. Fred kon dan onmogelijk ‘trotsch’ op mij wezen, zooals hij nu wel eens beweert, dat hij is, - en ikzelf, o, wat zou mijn leven dan nog veel droger en dorder en saaier en eentoniger zijn, dan het nu al is! Of neen, als ik dááraan denk, komt mijn leven van nú mij in 't gehéél niet droog en dor en saai en eentonig voor!

Het is toch onmetelijk goed van Fred, dat hij, zonder mij tegen te streven, onmiddellijk mijn zin gedaan, en Charles geweigerd heeft, als associé. Hij heeft het druk, Fred, veel te druk, ook al zegt hij, dat hij alles nog wel best alleen af kan, - ik moet, nu ik hem van het uitzicht op een hulp heb beroofd, iets anders voor hem verzinnen.