13 October.
Gisteren aten wij bij Ma. Meta is nu weer gewoon, maar ik heb toch medelijden met haar. Zij mist zooveel aan Lex, en brieven, - wat kunnen brieven nu eigenlijk voor een vergoeding zijn!
Ik speelde piano voor Ma. Dat heb ik in geen tijden gedaan, en wonder boven wonder, ik kende nog allerlei deuntjes en dansen. Terwijl ik zoo speelde, en aldoor daarna heb ik het gehouden, kreeg ik een vreemd gevoel, iets leegs, - iets heimweeachtigs,.. omdat ik dacht aan mijn jeugd. Hoe het mogelijk is, begrijp ik niet, - want ik zou nu toch absoluut niet willen ruilen met dat kind-zijn, - maar ik kom mij toen zooveel jonger, spontaner, naïever, frisscher voor, ik verwachtte nog zooveel van het leven, niet bewust, en niets bepaalds, - maar waarvan ik nu toch weet, dat het niet bestaat.
Dit lijkt nu wel, alsof ik teleurgesteld zou zijn,
Auteursrecht onbekend