'Ik'

14 October.

Nu, een béétje emotie heb ik vandaag toch gehad! Vanmorgen was het prachtig weer; ik had niets te doen, en hing over de leuning van het balcon van de slaapkamer.

Daar hoor ik Dina's stem:

- Mevrouw! mevrouw! is u hier?

- Hemel, wat is er!

- Mevrouw, kom u dadelijk bij meneer! 'n Juffrouw heeft 't op d'r zenuwen gekregen!

Een juffrouw had 't op haar zenuwen gekregen! Stel je voor! Ik dacht niet anders, of het was een schepsel, dat verliefd was op Fred, en nu een zenuwtoeval veinsde, om hem te verteederen.

Meneer had Marinus gebeld, vertelde Dina, en gezegd: Roep dadelijk mevrouw! En Marinus was als een razende roland door het huis gehold, had aan alle deuren geklopt, was naar zolder en naar de keuken gestoven, en ging toen Fred's ontsteltenis nog verergeren, door hem te komen berichten: dat mevrouw nergens was. Maar Dina was boud-weg de kamers ingegaan, en had mij eindelijk op het balcon ontdekt.

Nu, ik kwam, nieuwsgierig genoeg, de kamer

[p. 61]

in, en zag Fred, in groote verlegenheid, met een glas water in de hand bij een huilende gedaante staan.

- Heb je geen salammoniak, of zoo iets? vroeg Fred, en bereidwillig ging ik mijn flacon Engelsch zout en eau de cologne en valeriaandruppels halen, want zooveel had ik er wel van gezien, dat de juffrouw noch jong was, noch mooi, - zoodat ik gemakkelijk medelijdend kon zijn.

Ik hield de juffrouw het zout voorzichtig onder den neus, maar zij kramp-schokte tegen mijn arm, de stop vloog er heelemaal af, en zij kreeg een stroom op te snuiven, die haar dadelijk tot zichzelve bracht.

Toen ik zag, welk een armelijk, ongelukkig menschje het was, kreeg ik berouw over mijn donkere vermoedens. Ik besproeide haar met eau de cologne, goot haar druppels in, en sprak haar zoo bedarend toe, als ik kon.

Eindelijk werd zij weer kalm. En nu ik er toch bij gekomen was, mocht ik er ook bij blijven, terwijl zij Fred consulteerde.

O, wat een misère-verhaal! Een man, die dronk, en haar sloeg.... je leest zulke dingen dikwijls in boeken, en je zegt dan: och, och, wat 'n toestand.... maar eigenlijk dringt niets ervan tot je door. Maar als je 't hoort vertellen, door de persoon in kwestie zelf, die zooeven haar huis is uitgevlogen, omdat zij bang was, vermoord te worden, en het nu van angst en ellende op de zenuwen heeft gekregen, dan is het heel iets anders. Tenminste, ik voelde mij

[p. 62]

bepaald ontroerd, en met een schok van schaamte dacht ik eraan, hoe ik, bevoorrecht en gelukkig als ik ben, toch nog durf klagen....

Zij vroeg Fred, of zij niet weg kon blijven, en ergens gaan naar haar zuster in Rotterdam, waar haar man haar niet zoeken kon, omdat hij niet wist, dat die daar was komen wonen, - en Fred praatte met haar op zijn gemoedelijke, troostende, geruststellende wijze, tot dat zij geheel bedaard was geworden. Fred vroeg haar, of er menschen bij waren geweest, toen haar man haar sloeg, en of die zouden willen getuigen, - en toen zij ja had gezegd, want de buren waren toegeschoten op haar gegil, en die waren allen op haar hand, en hadden haar ook aangeraden naar hèm te gaan - verzekerde hij haar, dat zij echtscheiding op grond van mishandeling indienen kon, en dat alles dan wel in orde zou komen. Zij kon nú wel naar Rotterdam gaan; als hij nog iets van haar weten moest, zou hij haar schrijven.

Het vrouwtje had hem lang opgehouden, - Marinus was zelfs al komen zeggen, dat er een heer was weg-gegaan, omdat hij niet langer kon wachten, - maar toch bleef Fred tot het laatste toe even vriendelijk, en luisterde zelfs nog kalm naar haar omslachtige beweringen, dat zij geen geld had, om te betalen, en haar vragen, of zij nu wel echtscheiden kon. Hij legde haar het pro deo uit, vertelde haar, hoe zij aan een bewijs van onvermogen kon komen, - en eindelijk, eindelijk vertrok de ongelukkige.

[p. 63]

Het is toch wat te zeggen. Misschien was het wel goed, dat alle menschen elke vijf jaar moesten óver-trouwen. Dat zou heusch veel beter zijn, dan het zoogenaamde vrije huwelijk, waar men tegenwoordig zoo bij zweert. Daar blijft toch altijd het vraagstuk van ‘de kinderen’ op te lossen, terwijl, als de echtgenooten na de vijf jaar niet bij elkander willen blijven, de wet, zooals nu ook bij een scheiding gebeurt, beslissen kan, wie de kinderen krijgt. Of om de tien jaar... enfin, daar kunnen knappe rechtsgeleerden en kamerleden over beraadslagen en debatten voeren. Het eenige bezwaar zou zijn: als echtelieden eens juist vóór den hertrouw-termijn gingen kibbelen, en dus van elkaar af wilden, zonder het te meenen, - maar zóo heeft elk vóór zijn tegen.