'Ik'

24 September.

Wat een snoezig huishoudentje vormen Fred en ik toch... zoo eensgezind, zoo zacht en vriendelijk, zoo alleraardigst om aan te zien! 's Morgens zitten de echtelieden aan het ontbijt: zij, in een frissche, lichte peignoir, hij in zijn huisjasje, en drinken thee en eten hun broodje, elkaar beminnelijk toe-lachende van tijd tot tijd, of toe-sprekende met zoete woordjes.... precies zooals dat gebeurt, in het eerste hoofdstuk van een gezelligen, lieven, door een vrouw geschreven roman.

Dan moet Fred naar boven, om vóor het spreekuur nog te werken, - maar hij dwaalt liever door de kamers, en door de serre, en maakt gekheid met zijn vrouw, die gekheid met hèm maakt, - als zij in een goede luim is, - tot hij zich bezint, dat hij zich nog moet verkleeden, en naar boven vliegt.

Dan begint het gezanik met het spreekuur, en het stof afnemen, en het menu vaststellen, en het huishoudboekje opschrijven. Het koffiedrin-

[p. 37]

ken is een verademing; dan kan er besproken worden, hoe de dag verder is om te krijgen. Heeft Fred geen tijd, wat onmetelijk dikwijls gebeurt, dan ga ik, wanhopig, alléén uit; naar Ma en Meta, waar ik weer wat tot mijzelve kom, of naar de stad, om boodschappen te doen, of naar kennissen... of ik zit den heelen middag in mijn boudoir, en lees, en lees, of schrijf in mijn dagboek, of doe niets, dan mij vervelen.

In het begin, vol ijver en nieuwsgierigheid, zorgde ik altijd present te zijn in de gerechtszaal, als Fred moest pleiten. Maar tot mijn ontnuchtering waren het altijd zaakjes, waarbij de schuld of de onschuld van de(n) beklaagde zóo evident was, dat Fred een gemakkelijke, of bijna in 't geheel geen taak had, zoodat ik nu maar wacht, tot Fred mij waarschuwt, dat er iets groots gebeurt. Iets ingewikkelds en geheimzinnigs, iets, waar de detective-capaciteiten van een Sherlock Holmes aan te pas moeten komen, (de rol van detective zou ik dan wel willen vervullen; misschien ben ik er niet geschikt voor, maar 't was toch in elk geval weer eens iets nieuws, iets pikants, iets om je gedachten mee bezig te houden.)

Soms, in een begeerte, om iets van Fred's werkzaamheden te weten, heb ik wel eens geluisterd naar de gesprekken in zijn kamer, die, soms hinderlijk luid, doordringen tot mijn boudoir. Daar is dan bijvoorbeeld iemand, die, voor zijn broer in Deurne, (waar ligt dat?) wil weten, hoe deze het aanleggen moet, met een aanklacht tot schadevergoeding. En ik hoor Fred

[p. 38]

vertellen, hoe de klager die indienen kan bij den rechter van instructie, of bij den kantonrechter, of aan een hulp-officier van justitie, namelijk een burgemeester, of een commissaris van politie, of een luitenant van de marechaussée (marechaussés, zei ik vroeger)... maar dat het indienen van een aanklacht alleen nog niet voldoende is, om schadevergoeding te krijgen... En dat de benadeelde partij, bij correctioneele zaken zich rechtstreeks tot de correctioneele rechtbank wenden kan, door middel van een door een deurwaarder beteekende dagvaarding...

Nu vraag ik: wat heeft een vrouw aan dergelijke dingen... kan zij daarover nu, om blijken van kennis te geven, spreken met haar man? Wat zouden ze daar beiden aan hebben?...

Nu, eindelijk komt dan het middagmaal. En daarna is het verder wel eens gezellig, als Fred tenminste niet meer te werken heeft. Soms, bij de thee leest hij mij voor, maar daar de lectuur niet elken dag geregeld plaats hebben kan, ben ik dikwijls genoodzaakt, het boek voor mijzelf verder uit te lezen.