'Ik'

21 September.

Gisteren was ik in een mopperbui. Och, dat overkomt mij wel eens meer, daar moet men maar niet op letten. Het is nog een overblijfsel uit mijn onevenwichtige jeugd, toen ik even goed een best mensch, als een slecht mensch had kunnen worden, (ben ik nu een ‘best mensch?’... Natúúrlijk, - cela va sans dire!) en zoowat om den anderen dag landerig was. Enfin, - wie is volmaakt? En ik reken, dat ik over een jaar of tien wel héélemaal rustig en in orde zal zijn.

Arme Fred, - hij werkt zoo hard, te hard, en ik, die eeuwig luier, klaag er nog over, dat hij zoo weinig bij me is.... Ja het is natuurlijk prettig, dat Fred het druk heeft, - nu behoeven wij niet elk dubbeltje om te keeren, en kunnen 's winters in plaats van bieten of roode kool te moeten eten, een blikje doperwtjes nemen.... maar het pijnigt mij, dat hij, nu hij getrouwd is, het veel moeilijker heeft dan daarvóór.

Natuurlijk ontkent hij dat, - maar ik weet het toch wel. En wat kan ik meer, of anders voor hem doen, dan ik doe? Wat kan ik méer, dan knoopjes aan zijn handschoenen zetten, zijn goed, dat stuk is, bij elkaar zoeken, om het aan de verstelster te geven, (ik kan 't, héusch, niet

[p. 31]

zelf verstellen, - ja, ik wéet 't wel, niemand hoeft 't te zeggen, - dat ik een ‘nul’ ben en een ‘prul,’ ‘erbarmelijk cultuurproletariaat’ enz. enz. enz. Maar niet ieder is behept met huishoudelijke of wereld-hervormende deugden, en als er geen nullen en prullen waren, zou het iets dóódgewoons wezen, huishoudelijk of wereld-hervormend te zijn, - en blonken die edelaardigen dus niet uit!) koffie en thee voor hem schenken, - hem een ‘thuis’ bereiden, in een woord, - waar hij alijd een vrouw vindt, die hij (niet hem) gezellig kan onderhouden, en die hij liefhebben mag?....

Goeie, lieve, éenige Fred.... je mág me liefhebben, - maar je mág niet alleen, je móet dat ook, je móet, altijd, altijd! En dat zal je, nietwaar, Fred, lieveling? Ik zou niet één oogenblik buiten je liefde kunnen.

Wat word ik teeder opeens, hè? Maar dat kan ik juist zoo hebben, als ik eigenlijk in een gedeprimeerde stemming ben. Dan kan ik, óf overslaan tot huilen en werkelijke boosheid, óf tot een overdreven innigheid, - in den laatsten tijd bijna altijd tot het laatste, omdat Fred mij nooit aanleiding tot het eerste geeft. Ik ben zoo kwaad niet, maar men moet mij kennen, en met mij weten om te gaan. Fred kent mij.... en wéet met mij om te gaan.... (De conclusie is voor ieder te trekken.)