'Ik'

16 September.

Groot nieuws! Eva, die het haar heele leven (sinds haar huwelijk natuurlijk) betreurd heeft, dat zij geen kinderen had, en haar gemaal, Albert, hebben een ouderloos nichtje, dat sinds haar vijftiende jaar op kostschool te Maarsen vertoefde, voorgoed tot zich genomen.

Eva is vijf jaar ouder dan Fred, dus nu vijfenveertig, de jonge dame in kwestie heeft den aanvalligen leeftijd van zeventien jaar bereikt, - zij kon dus best Eva's dochter zijn. Wij hebben haar wel eens bij Eva en Albert in Utrecht ontmoet; zij schijnt een goed, zacht kind te wezen, maar moet alleen nog maar een beetje worden ontgroend. Het beste zal zijn, dat zij van den winter eens bij ons komt logeeren!

Ik zei, dat ik het allerliefst-zelfopofferend van Eva en Albert vond. Maar Fred roemde zóo hun liefde tot dit kind, en beweerde zóo, hoe een groot pleizier het voor hen was, dat ik onbedacht zei:

[p. 25]

- Zeg, Fred, jij hebt toch óok nog niet 't een of ander afhankelijk nichtje, dat je mij mettertijd op den hals kunt schuiven?

- Als wij, net als Eva en Albert, 't verdriet mochten hebben, nooit kinderen te krijgen, - nee, dan zal ik je zeker nooit tegen je zin 'n vreemd kind op den hals schuiven.

Met een gloeiende kleur schonk ik thee. 't Is waar, ik weet heel best, dat Fred wel graag een kindje hebben zon, - maar vooralsnog moet ik bekennen, dat ik het er best buiten kan stellen. Ik heb zoo weinig moederlijk instinct, (als ik daar al iets van heb!) zoo weinig toewijding, zoo weinig lust om mijzelf heelemaal weg te cijferen, (bij Fred hoef ik mij dat in 't geheel niet te doen, en daarom houd ik zooveel van hem, - o, egoïst!!) dat het, heusch, veiliger voor een kindje zou zijn, mij niet tot Moeder te kiezen. Fred heeft wèl toewijding, en kan zich wèl opofferen, hij is veel zachter en onzelfzuchtiger dan ik, - of liever, hij is zacht en onzelfzuchtig, wat ik niet ben, tot mijn schande zij het gezegd, maar het is de waarheid. Nu, als ooit Fred eens zinspeelt op een erfgenaam van zijn naam en zijn advocaterij, heb ik altijd een argument, dat hem dadelijk tot zwijgen brengt. Ik zeg dan:

- Verveel je je nù al met mij alleen? waarop dan natuurlijk verzekeringen van het tegendeel en de overtuigendste tevredenheidsverklaringen moeten volgen, waardoor het penibele onderwerp wordt vergeten.

Heusch, blijf je maar vergenoegen met mij

[p. 26]

alleen, Fred... nu komen mijn onvolkomenheden tenminste niet zoo verschrikkelijk uit.