'Ik'

17 September.

Vanmorgen is er iets gebeurd, waarover ik eerst ziedende was, maar waarom ik nu, gelukkig, lachen kan. Ik was bezig in den salon met mijn morgenplicht, - in een peignoir van lichtblauwe toile de Vichy, - het aardigste goed, dat goedkoop is te krijgen, - en een linnen huishoudschortje met blauwe randen, en zag er frisch en lief, maar hóógst eenvoudig uit. Opeens gaat de deur open, en daar komt binnen een deftige, dikke, oude heer, die zonder plichtplegingen zich zet. En juist wil ik, met een buiging, verdwijnen door de suite-deuren naar de eetkamer, of hij zegt:

- Blijf maar gerust hier, hoor, meisje, je hoeft voor mij niet weg te gaan, hoor!

Mijn wangen gloeiden van verontwaardigde verbazing, maar de toorn stond mij zeker goed, want hij zei:

- En heb je 't hier naar je zin? Vertel me dat 's! Ben je hier al lang? Ik zei, met een blik, dien hij niet gauw vergeten zal:

- Ik ben hier net zoo lang, als ik met meneer Van Oosterveldt ben getrouwd.

Op vloog hij van zijn stoel, zijn hoed rukte hij van het hoofd, en buigende, stamelde hij eenige verontschuldigingen, maar ik maakte een

[p. 27]

lichte neiging, en verdween nu werkelijk in de suite.

Daar werd Marinus tot verantwoording geroepen.

- Hoe kwam je d'rtoe, dien meneer in den salon te laten? Vroeg die daarom?

Neen, - maar hij had onmogelijk gedurfd, meneer in het kabinet te laten, daar zat al een man, - en hij liet mij een kaartje zien, vol met titels onder een bekroonden naam.

- Je hadt mij moeten vragen, of tenminste waarschuwen, - en waag 't nóóit meer, zooiets te doen zonder mijn voorkennis, hoor!

Daarmee liet ik hem gaan, maar ik was zóo driftig, dat ik hem best een duchtig standje had willen maken, - ik deed het niet natuurlijk, omdat Fred niet van standjes houdt, en het niet overeenkomt met mijn waardigheid.

Fred schaterde het uit bij mijn verhaal, ja, hij láchte om iets, waar ik de dupe van was! Enfin, ten slotte lachte ik maar mee, toen Fred vertelde, dat die mijnheer hem aldoor, met zoo'n eigenaardigen nadruk ervan op de hoogte had gebracht, dat hij zoo ‘kortzichtig’ was.