|
| |
| |
| |
Tango-thee.
- En nu, zei mevrouw van Hoven tegen het logéetje, haar nichtje Sophie, zal ik je vanmiddag 's brengen naar de meest fashionabele en mondaine gelegenheid, die je je denken kan: 'n tango-thee.
- 'n Tango-thee? herhaalde Sophie.
- Ja, kind; we gaan onze afternoon-tea drinken in de Princess Room op de Kneuterdijk, en daar worden van half vier tot vijf uur de tango en andere excentrieke dansen gedanst.
- De tango!... tante?
Mevrouw van Hoven zag lachend naar het rood geworden gezichtje van Sophie.
- Wat is er, kind? O, je denkt... ik begrijp 't al. 't Is je zeker wijs-gemaakt, hè, dat de tango zoo... onzedelijk zou zijn?
- Ja, tante, dat heeft Papa gezegd, en ook, dat hij ons nooit, nooit zou toestaan die dans te leeren.
- Wil ik je 's wat zeggen, Sophie? de campagne tegen de tango wordt in hoofdzaak gevoerd door menschen, die hem nooit hebben gezien, laat staan gedanst. Ik voor mij, kan me niet herinneren, ooit zoo iets moois te hebben genoten, als goed de tango | |
| |
te zien dansen. Maar ik leg de nadruk op goed. Enfin, we zullen er vanmiddag van genieten door mr. Georgis en Mlle Paulianne. Richard zegt, dat al die tegenstand hieruit voorkomt, dat de tango oorspronkelijk in slecht befaamde herbergen werd gedanst, maar dat is de tango niet, zooals je die hier ziet. Deze tango is in Parijs gemaakt, en wordt zelfs in Argentinië zóó genoemd! namelijk de ‘Parijsche’ tango. Zeg dat maar eens aan je Papa, hoor, en compliment van mij erbij, dat hij maar 's 'n dagje uit Loenen moet overkomen, om van zijn waan te genezen.
Sophie durfde geen tegenwerpingen meer maken, maar haar hart klopte toch wel, toen de auto stil hield voor de Princess Room. Het regende, en aanstonds schoot uit de open deur een kellner met een parapluie, om de dames veilig naar binnen te brengen.
Achter haar tante beklom Sophie de rood-belooperde, koper-omrande treden naar de bovenzaal, waar zich nog niemand bevond.
- Gelukkig, we zijn de eersten, zei mevrouw van Hoven, nu kunnen wij 'n prettig plaatsje kiezen.
Zij zette zich op een der mahoniehouten met fletsgroen peluche bekleede stoelen, aan een tafeltje bij een der ramen, en wees Sophie een stoel tegenover zich aan.
Toen zij rustig zat, durfde Sophie eerst goed rond zien. En heimelijk genoot zij in deze luxueuse, gedistingeerde omgeving, zij, die in haar dorp aan zoo weinig chic was gewend. Om een groot, open-gelaten vak van het roode tapijt, stonden de witgedekte tafeltjes, met porceleinen bordjes van wit en goud, waarnaast de vorkjes lagen, met drie tanden, de | |
| |
rechtsche breeder dan de andere. De wanden waren rood-behangen, en groote spiegels weerkaatsten het mooi in toon gehouden, kleurig geheel. Een kellner in een eenvoudige donkere uniform met smalle gele biezen, kwam mevrouw van Hoven's orders vragen.
- We zijn zoo vroeg, en we moeten hier nog zoo lang zitten... weet je wat: we nemen sandwiches en toast... ja, en ook wat patisserie bij de thee.
- Wat prettig, tante, fluisterde Sophie: zij kreeg al een kleurtje van de opwinding der verwachting, en vond het reeds op zichzelf een genoegen, de thee in te schenken uit den trekpot van grijs Engelsch aardewerk, met groene blaadjes en blauwe bloempjes versierd, om de klontjes in de kopjes te doen met het fijne tangetje, en water bij te schenken uit het warm-water-kannetje. Zij begon zich al meer en meer thuis te gevoelen, en vond, dat zij er gelukkig niet al te provinciaalsch uitzag naast haar tante in haar somptueuse robe van bisschopspaars met een toque van dezelfde kleur en zware skungs, zij, in haar onberispelijken donkerblauw laken tailleur, met een kostbaar bont van witte vos, een hoed met witte struisveeren, en fijne zwarte schoentjes met gouden gespen. Tante had haar heerlijk met haar toilet geraden, en haar bij haar inkoopen met alles geholpen.
Allengs kwamen al meer en meer bezoeksters en bezoekers de tafeltjes bezetten. Een donkere breede rand werd gevormd, om het helle roode tapijt, van thee drinkende en converseerende menschen. Het werd warm in de zaal; meer stoelen moesten worden aangedragen, en in de erkers, in de aangrenzende kamer, en zelfs op het portaal bij de trap, zaten de | |
| |
gasten. De muziek was beginnen te spelen; klassieke, zoowel als populaire melodieën, en juist toen Sophie nerveus had gevraagd:
- 't Is toch al over half vier, zouden ze nog niet beginnen, tante? trad uit de naaste kamer een jong paar, met de meeste eenvoud en gemakkelijkheid, en terwijl de muziek de wijze van El Irresistible inzette, gleden de jonge man en het meisje opeens in het rhythme, en met onvergelijkelijke gratie en harmonie, dansten zij den schoonen, geestvollen dans.
Met ingehouden adem keek Sophie naar het boeiend tooneel. Het was haar, of zij droomde. Zoo keurig en correct was het frêle, fijne meisje gekleed, in een soupel, slap toiletje van prunekleurige zijde, met drie over elkander liggende paniers, maar zonder eenig ander versiersel hoegenaamd. Het kleine hoofdje, met het helgele haar, werd door een zwart hoedje omsloten, simpel met wat kleine roode bloempjes gegarneerd. Haar zeer kleine, in onberispelijk zwart satijn geschoeide en hoog-gehakte voetjes bewogen zich als vlugge vogeltjes over het roode tapijt... En zoozeer volgde zij de zwenkingen en wendingen van haar partner tot in de kleinste finesses, dat zij tezamen slechts één statuette leken, één levend, bewegend beeld.
Sophie kon haar gevoel niet ontleden; zij was geheel wèg in haar bewonderende aandacht; en toen bij den laatsten toon der muziek het danserspaar den tango beëindigde met een plastischen stand, en zich toen verwijderde in de aangrenzende kamer, bleef zij nog eenige oogenblikken doodstil zitten, als bang om de betoovering te verbreken.
- Nu, verstoorde mevrouw van Hoven Sophie's | |
| |
gedachtengang. Nu heb je 't zelf gezien. En zeg, was 't nu ‘onzedelijk’, kind?
Sophie keek haar tante aan, alsof zij haar niet begreep. Onzedelijk? wat bedoelde tante toch? O, ja, nu herinnerde zij het zich... En blozend bekende zij:
- Ik heb er niet aan gedacht...
- Zie je nu wel, triomfeerde mevrouw van Hoven, en, haar lorgnon aan de oogen brengende:
- O, daar heb je Richard.
Een rijzig jongmensch kwam de trappen op. Vanwaar zij zat, kon Sophie het blonde, glad-gekapte hoofd van haar neef hooger en hooger zien komen. Een blijde ontroering bracht een glimlachje om haar lippen en glans in haar oogen. Richard, de zoon van haar tante, was altijd haar ideaal geweest, en nu zij hem zoo dagelijks zag, was haar vereering tot liefde geworden. Verlegen keek zij, toen hij zoekend rondzag in de zaal, naar het raam, vanwaar het oranje zijden gordijntje was weg-geschoven; juist hield er weer een rijtuig stil voor de stoep...
- Zoo, jongen, hoorde zij haar tante zeggen, dat is aardig.
- Ja, gezellig, zei ze, blozend om zijn vriendelijken groet.
Hij zette zich op een tabouret bij hun tafeltje neer.
- En, vroeg hij, amuseer je je?
- O!... ik vind 't... prachtig!
- Dat is 't ook, zei hij. Ik ben hier al verscheiden malen geweest, en telkens verlang ik naar de volgende keer... Stil, daar komen ze.
- Twostep! riep de jonge man. Zijn hand met den glinsterenden ring aan den pink lag krachtig om het tengere middel van zijn gezellin. De beide slanke | |
| |
figuren bewogen zich lenig op de gesaccadeerde maat der muziek, zij zwierden in luchtigen cadans door de ruimte, en bogen, en richtten zich recht weer op, en zwaaiden, en zwenkten, en fladderden, reuzevlinders gelijk, over den fluweelzachten vloer.
En toen zij opnieuw waren verdwenen, zei Richard tot Sophie:
- Je bent er óók verrukt van, zie ik?
- O! zóó te kunnen dansen!
- 't Zou juist iets voor jou zijn, zei hij met een bewonderenden blik op haar ranke gestalte, je hebt er net een figuurtje voor.
- Ik? vroeg Sophie, bijna onthutst van vreugde.
- Ja, vind u niet, Mama?
Mevrouw van Hoven knikte critisch-goedkeurend.
- Maar, zei ze schalks, de vraag is, of haar vader...
Sophie viel haastig-afleidend haar tante in de rede:
- Papa heeft nooit de tango gezien, en weet dus niet, hoe 't is... Mag ik je nog 's 'n kopje thee inschenken, Richard?
- Graag.
De mondaine vrouwen, in hun weelderig bont, zwarte of naturel kleur vos, petit gris of hermelijn, praatten over het sierlijk dansen met de naast haar zittende heeren. Aller aandacht was gespannen, op wat er nog komen zou, en in de klanken der zachtjes ruischende muziek trachtte men de melodie van een dans te herkennen.
- Wil je 'n stukje toast, Sophie? vroeg Richard, en nam het zilveren schepje, om zijn nichtje te bedienen.
- Ja, liever toast dan sandwich, zei Sophie, denkende, | |
| |
dat de driekante, dunne, op elkaar liggende stukjes toast sandwich waren. Zij had nog nooit andere dan enkele, en vierkante, toast gezien.
- Dit is toast, zei Richard, en Sophie was dankbaar, dat hij niet om haar lachte, maar haar hoofd was zoo vol van andere gedachten, dat zij nu in 't geheel niet, zooals anders is een dergelijk geval, een brandende schaamte voelde. De vorige maal, toen zij met haar tante zat in Royal, en er een klein rond botervormpje werd geserveerd, had zij zoo verbaasd gevraagd: - Wat is dat? dat haar tante in een onwillekeurigen lach was uitgebarsten, en Sophie zich verbeeldde, dat zij dit tot haar dood toe niet zou kunnen vergeten. En nú dan, waar het Richard gold, bij wien het 't ergste van alles was, een gek figuur te slaan... Maar zij voelde zich zoo luchtig, zoo blij gestemd, alsof niets haar kon deren...
De dansers traden opnieuw te voorschijn, thans voor de Maxixe Brésilienne. En verrast zag Sophie, dat Mlle Paulianne zich verkleed had, in een costuumpje van met groene bloempjes doorweven batist, met een loshangend jacquetje van wilgengroen satijn. Op het hoofd droeg zij een crème zijden toque met zwarte aigrette. En zoo allerliefst zag zij er uit in haar soupele elegance, haar delicate bekoorlijkheid, dat Sophie, verrukt, een: Schattig!... fluisterde. De bizarre dans, met het snelle zwenken, het hard-stampen en neervallen op de knie, hield zóózeer haar geheele aandacht bezig, dat zij niet bemerkte, hoe Richard haar voortdurend gadesloeg. Maar toen de maxixe geëindigd was, ontwaarde zij zijn blik, en werd donkerrood.
- Ik zou zoo dolgraag, zei Richard, met jou de tango eens dansen.
| |
| |
Sophie kon niet antwoorden, zóó zalig leek haar dit vooruitzicht toe.
- Maar daarvoor moet je 'm kennen, en ik kan 'm je niet leeren, hij is daarvoor te moeilijk, begrijp je?
- O!... zei Sophie teleurgesteld.
- Maar zie 's hier... Hij nam een op het tafeltje liggend blaadje papier, en hield het haar voor. En zij las:
Leçons de: Tango, Pas de l'Ours, Onestep, Twostep, etc. etc. données par Mr. Georgis et Mlle Paulianne, de 10-2 heures dans la salle du ‘Princess-Room’ au premier étage.
Sophie keek met glinsterende oogen haar tante aan.
- Ik vind 't goed, zei mevrouw van Hoven, maar ik dacht, dat je Papa...
- Dan schrijven we hem dat maar niet, tante, zei Sophie overmoedig. En wijzende op de aankondiging, dat: ‘Mr. Georgis chaque après midi de 5 à 5½ heures, pour les conditions, à la disposition des clients’ zou zijn, voegde zij er bij:
- Zullen we er dan straks maar dadelijk over gaan spreken, tante?
|
|
Auteursrecht onbekend