De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert
(1640)–Jacobus Revius–
Auteursrechtvrij
[Folio O5r]
| |
 Die hy heeft vry-gecocht
Sulcx moeten openbaren,
En die hy heeft gebrocht
Wt vyandlijck beswaren.
2 Die God we'er heeft vergadert
Van oost- en wester-strant,
Van suyd'en noort genadert
Tot haer lief vaderlant:
Die dwaelden moe en mat
Door ongebaende wegen,
En vonden vleck noch stat,
Ter wooninge gelegen.
3 Door honger syn haer crachten
Geworden flaeu en cranck,
Haer sielen schier versmachtten
Door schaerssicheyt van dranck:
Soo sy den Heer als dan
In haren noot aenbaden,
Hy heeftse haest daer van
Gereddet uyt genaden.
4 Den wech alree vergeten
Hy haer intreden dee.
Den pat liet hyse weten
Tot een bewoonde stee.
| |
[Folio O5v]
| |
Die moeten, alst haer gaet
Na wensch, den Heere prijsen
En van syn wonderdaet
De menschen onderwijsen.
5 Dat hy het dorstich herte
Soo smakelijcken drenckt,
En spijs, in hongers smerte,
Soo overvloedich schenckt.
Sy die gevangen zijn,
In duysternis gestoten,
Vol doodelijcke pijn
Met ketenen gesloten:
| |
j. Pause.6 Om dat sy niet betrachtet
En hadden Gods gebot,
Maer synen raet verachtet
En schandelijck bespot.
Dies buygde haer de Heer
Het herte door veel plagen.
Gestruyckelet ter neer
Geen hulper sy en sagen.
7 Soo sy dan God aenbaden
In haren swaren druck,
Hy heeftse haest ontladen
Van al haer ongeluck.
Wt doodes schadu wreet,
Wt cuylen diep en duyster
Verlost' hy haer, en smeet
Aen stucken bant en cluyster.
8 Laet die den Heere prijsen
| |
[Folio O6r]
| |
Alst haer nae wensche gaet,
En elck een onderwijsen
Van syne wonderdaet.
Om dat hy breeckt van een
Self de metalen deuren,
En dat hy weet, ontween
De grendelen te scheuren.
9 De dwase, inde wegen
Der sonde afgeleydt,
Die Godes straffe cregen
Om haer moetwillicheyt:
Soo dat door cranckheyt groot
Geen spijse haer en smaeckte,
De poorten vande doot
Haer droeve ziel genaeckte:
10 Soo sy dan God aenbaden
In haren swaren druck,
Hy hielpse uyt genaden
Van al haer ongeluck.
Syn heylsaem woort hy sond'
Op datse niet en storven,
En inden couden gront
Der aerde niet verdorven.
11 Laet die den Heere prijsen
Als haer nae wensche gaet,
En elck een onderwijsen
Van syne wonderdaet.
Dat sy van roem en danck
Een offer hem toebringen,
En al haer leven-lanck
Syn groote wercken singen.
| |
[Folio O6v]
| |
ij. Pause12 Sy die begeerich varen
Met schepen zee-waert in,
Om op de woeste baren
Te soecken haer gewin,
Aenschouwen inde vloet
Des Heeren groote wercken,
Wat wonderen hy doet
Oochschijnlijck sy daer mercken.
13 De winden, als hy spreket,
Haer roeren met gewelt,
Een swaren storm opsteket
Die locht en zee ontstelt.
Ten Hemel rijst de kiel,
Ten afgront daeltse weder;
Haer moedelose ziel
Leyt gants geslagen neder.
14 Sy danssen en sy swaeyen
Gelijck een droncken man:
Het hooft begint te draeyen,
Niet een die raden can.
Soo sy den Heer alsdan
In haren noot aenbaden,
Hy heeftse spoedich, van
Al haren druck ontladen.
15 Hy maeckt de winden stille,
De golven hy gebiedt
Dat sy na synen wille
Haer langer reppen niet.
Sy zijn van herten bly
| |
[Folio O7r]
| |
Om Godes goede gaven,
Die voertse los en vry
In een behouden haven.
16 Laet die den Heere prijsen
Alst haer nae wensche gaet,
En elck een onderwijsen
Van syne wonder daet.
Sy moeten Godes lof
Geensins verborgen houden,
Maer handelen daer of
Self inden raet der ouden.
| |
iiij. Pause.17 Hy is het die de stromen
Maeckt tot een dorre lant,
Daer water plach te comen
Daer stort hy dorstich sant.
Ia die een vetten gront
Plaecht met onvruchtbaerheden,
Tot straffe vande sond'
Die de inwooners deden.
18 Hy die aen schrale heyden
Geeft waters overvloet,
En door versengde weyden
De beexkens vlieten doet.
Het volck, dat moe en mat
Den honger had doen sweven,
Die bouden daer een stat
Om sekerlijck te leven.
19 De velden sy besaeyen,
Den wijnstock planten sy.
| |
[Folio O7v]
| |
Haer ackeren sy maeyen,
Den wijn-oogst comt haer by.
God deylt syn segen mee
Aen haer, dat hare kinder
Vermeeren, en haer vee
In veelheyt niet verminder.
20 Daer nae verdwijnet weder
Dat eyndeloos getal.
Sy raecken haest ter neder
Door druck en ongeval.
Hy laet verachtenis
Op vorsten neder-dalen,
Daer wech noch steech en is
Doet hyse vluchtich dwalen.
21 Hy is der armer wapen,
Hy is haer hooge borcht.
Als voor een cudde schapen
Voor haer geslacht hy sorcht.
De vrome die dit sien
Met vreucht zijn overgoten,
Maer goddeloose lie'n
Den mont wert toegeslooten.
22 Die wijs is, hier op achte,
En dit wel gade slae,
Op dat hy recht betrachte
Gods goetheyt en genae.
|
|
