De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert
(1640)–Jacobus Revius–
Auteursrechtvrij
[Folio J4v]
| |
2 Neycht my u oor, wilt my bewaren.
Weest my een rotse vast.
Ghy, Heere, hebt belast
My te verlossen uyt gevaren
Ghy zijt mijn stercke stede
Daer ick in noot toe trede.
3 Ruckt my doch uyt der boosen clauwen,
Die tot gewelt en pracht
Aenwenden hare macht.
Ghy zijt mijn toevlucht int benauwen,
Van mijne teere jaren
Tot aen mijn grijse haren.
4 Soo haest als ick vercreech het leven
Van moeders lichaem aen
Heb' ick op u gestaen.
Verlossing hebdy my gegeven,
Daerom ick t' allen tijde
V grooten naem belijde.
| |
j. Pause.5 Men hout my als een seltsaem wonder:
Noch heb ick steeds gericht
Tot u mijn toeversicht.
Laet mijnen mont zijn een verconder
Ws lofs, en gantsche dagen
V heerlijckheyt gewagen.
6 Wanneer den ouderdom mijn leven
Vervullet met verdriet,
Verwerpet my dan niet.
Wanneer de crachten my begeven
| |
[Folio J5r]
| |
En niet en connen baten,
Wilt my dan niet verlaten.
7 Want alle mijne weerpartijders
Met die my gunnen quaet
Slaen tegen my een raet.
En mijn archlistige bestrijders
Te samen haer verbinden
Mijn ziele te verslinden.
8 Sy spreken: haest! laet ons hem vangen!
Want hy in desen noot
Van bystant is ontbloot.
Na uwe hulp staet mijn verlangen:
Van my u niet en keere,
Maer reddet my, o Heere.
9 Laet die die na mijn onheyl trachten
Beschaemt zijn en ont-eert,
Ia t' eenemael verteert.
Laet alle menschen haer verachten:
Soo wil ick op u bouwen
Volstandich mijn vertrouwen.
| |
ij. Pause.10 Met altijt-duerende lofsangen
Sal van my zijn verbreyt
Heer u gerechticheyt.
De hulpe die ick heb ontfangen,
Al isse niet om tellen
Sal mijnen mont voor-stellen.
11 Ick sal vrijmoedichlijcken treden,
My brengend' in gedacht
| |
[Folio J5v]
| |
Des Heeren groote cracht.
Van my wert opentlijck beleden
De ongebroken trouwe
Die ick in hem aenschouwe.
12 Van jeucht af hebdy my geleeret,
Oock op tot desen dach
Maeck ick van u gewach.
Dies, als den ouderdom vermeeret
En 't hooft begint te grijsen
Wilt my niet van u wijsen.
13 Tot dat ick allen die nu leven
En 't comstige geslacht
Vercondig' uwe macht.
V trouwicheyt is hooch verheven
Die ghy in uwe wercken
Geweldich geeft te mercken.
| |
iij. Pause.14 O God, wie is u te gelijcken?
Die ongeluck en quaet
My dickwils voelen laet:
Maer doet de droefenis haest wijcken:
Want als ick leg' ter neder
Geeft ghy my 't leven weder.
15 Ia uyt den diepen cuyl der aerde
Hebdy my, Heer, gebracht,
Vergrootende mijn macht.
En, als aenvechting' my beswaerde
Syt ghy, o Heer, gebleven
Mijn trooster al mijn leven.
16 Dies sal ick op de soete snaren
| |
[Folio J6r]
| |
Der hooch-gestemde luyt
V prijsen overluyt.
En op het harpen-spel verclaren
God Israëls, u eere
En ongevalschte leere.
17 Mijn lippen sullen haer verblijden
Met stichtelijck gesanck
En psalteren geclanck.
Mijn ziele die ghy uyt het lijden
Hebt, Heere, opgetogen
Sal roemen u vermogen.
18 Mijn tonge sal niet onderlaten
Te geven goet bescheyt
Van u gerechticheyt.
Want ghy brengt alle die my haten
En mijnen val begeeren
In schaemten en oneeren.
|
|
