De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert

[fol. F8v]

Den xlix. Psalm.

GHy volcken, wilt opmercken en verstaen,
Inwoonders van het aertrijck, hooret aen.
Die hooch of laech in dese werelt leeft,
'tSy rijck 'tsy arm acht op mijn woorden geeft.
Mijn mont is vol van reden scherp en cloeck,
En mijn verstant vol neerstich ondersoeck.
Ick wilder self toe-neygen mijne ooren.
En op mijn

[fol. F9r]

 

 

herp een diepe spreuck doen hooren.

 

 

 

2 Waeromme soud' ick my te seer verslaen

 

In droeve tijt, wanneer ick ben om-vaen

 

Van schalcken, die archlistich nemen acht

 

Dat mijnen voet int strick mocht zijn gebracht?

 

Derwelcker hert steunt op haer groote goet,

 

En draecht daer op een wreveligen moet:

 

Daer niemant, of hy God veel woude geven,

 

Syn broeder can behouden by het leven.

 

 

 

3 Want het rantsoen der sielen val te swaer.

 

In eeuwicheyt sal't moeten blijven naer.

 

Ia, te vergeefs wendt sulc een moeyte aen

 

Om voor hem self het sterven te ontgaen.

 

De wijse men ter aerden dragen siet,

 

De dwase mensch den doot oock niet ontvliet.

 

En menichmael besitten na haer ende

 

Haer erven en haer schatten d'onbekende.

 

 

 

4 Doch dees gedacht' haer in het herte leyt,

 

Haer huysing' moet bestaen in eeuwicheyt:

 

Haer woonplaets sal geduerich syn beroemt,

[fol. F9v]

 

En 't lant dat na haer name wert genoemt.

 

Maer, ofse schoon zijn in een grooten staet,

 

Haer eer, aleer sy 't dachten, van haer gaet,

 

Sy connen hier geen lange-wijl vernachten,

 

Maer moeten, als het domme vee, versmachten.

Pause.

5 Al haren wech is dwaesheyt: niettemin

Haer kinders, met een roeckelosen sin,
Van haren mont de leere nemen aen
En zijn geneycht den selven pat te gaen.
Men setse als de schapen in het graf,
De felle doot verslindt en weydtse af;
De vrome sal 't hooft boven haer opsteken
Als eenmael comt dien dageraet aenbreken.

6 De cuyl al haer gestaltenis verslijt

Soo haest sy hier haer woning' werden quijt.
Maer God verlost my uyt der hellen macht
Om dat hy my neemt in syn trouwe wacht.
Hierom en moet ghy daerna vragen niet
Als ghy een man in pracht en rijckdom siet,
Want in het eynd' en neemt hy doch niets mede,

[fol. F10r]

 

Syn eere daelt niet met hem na beneden.

 

 

 

7 Leeft sulcken mensch gemackelijck en soet,

 

En prijstmen hem dat hy syn wellust boett,

 

Noch moet syn ziel tot haer voorvaders gaen

 

Daer 't eeuwich licht sy niet en schouwen aen.

 

Daerom, de mensch die hier seer hooge sweeft

 

En geen verstant noch wetenschap en heeft

 

Die wert gelijck de beesten, die verderven

 

En t' eenemael vergaen wanneerse sterven.