De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert

Den xxxiij. Psalm.

VVEest nu verheucht al ghy oprechten,
In God den Heere u verblijt.
't Lof in den mont van syne knechten
Is aen-

[fol. D6v]

 

 

genaem tot aller tijt.

 

Laet der harpen snaren

 

Constich openbaren

 

Synen roem en eer,

 

Psalters ende kelen

 

Singen ende spelen

 

Onsen God en Heer.

 

 

 

2 Syn hoogen name sy gepresen

 

Met nieu gedicht van soeten toon,

 

Syn eere moet gesongen wesen

 

Met stemmen liefelijck en schoon.

 

Want het woort des Heeren

 

Dat hy ons wil leeren

 

Oprecht is en goet,

 

Trouwe canmen mercken

 

Inde groote wercken

 

Die de Heere doet.

 

 

 

3 Gerechticheyt en recht te plegen

 

Is boven al hem lief en weert.

 

Syn goedertierenheyt en segen

 

Vervullet heeft de gantsche eerd'

 

Door het woort des Heeren

 

Zijn na syn begeeren

[fol. D7r]

 

d'Hemelen gewracht:

 

Door syns Geests vermogen

 

Cierlick is voltogen

 

Alle haer heyrcracht.

j. Pause.

4 De woeste zee met hare stromen

Heeft hy op eenen hoop vergaert,
En in den diepen gront doen comen
Daer hyse als een schat bewaert.
Dat voor syn geruchte
Al de werelt duchte,
Alles wat hem rept
Op de gantsche aerde
Houde hem in waerde
Die sulck wonder schept.

5 Want alles wat God heeft gesproken

Is haestelijck geweest gedaen,
Aen syn gebot heeft niet ontbroken,
Maer 't is geschiet van stonden aen.
Vremder volcken lagen
Listen en aenslagen
Keerde God de Heer,
Wat de heydens dachten,
Waerse ooyt na trachtten
Stortte hy om-veer.

6 Maer de voorsienicheyt des Heeren

Doet syn voornemen vast bestaen.
Wat hy besluyt can niemant weeren
Maer moet in eeuwicheyt voortgaen.
Salich en vol eere

[fol. D7v]

 

Is het volck wiens Heere

 

God almachtich is,

 

Salich, die te voren

 

Hy heeft uytvercoren

 

Tot syn erfenis.

ij. Pause.

7 De Heer siet nederwaerts op eerden

Van synen hemel hooch-gebout,
Der menschen kinders cleyn van weerden
Hy onderscheydelijck aenschout.
God de groote Coning'
Wt syn vaste woning'
Neerstich achting' heeft
Op der menschen seden,
En wat hier beneden
Levet ende sweeft.

8 Want sekerlijck, God heeft alleene

Geschapen self des menschen hert:
Dies op haer wercken een voor eene
Wel scherp van hem gelettet wert.
Menicht van soldaten
Helpen can noch baten
Eenen coninck groot.
Dapperheyt int strijden
Geensins can bevrijden
Eenen helt in noot.

9 Die op een moedich peert vertrouwet

Bedriegt hemselven alte seer.
De sterckheyt daer een man op bouwet
Beschermet hem doch nimmer meer.

[fol. D8r]

 

Maer des Heeren ooge

 

Wt den hemel hooge

 

Op de vrome siet.

 

Die na hem verlangen

 

En hem vast aenhangen

 

Die verlaet hy niet.

iij. Pause

10 Hy sal geluckelijck haer leven

Verlossen uyt des doots gewelt,
En haer genoechsaem voetsel geven
Als sy met honger syn gequelt.
Alle onse crachten
Op den Heere wachten
Bly en onbesorcht.
Syne hulpe minlijck
Is een schilt on-winlijck
En een vaste borcht.

11 Dies onse ziel moet boven maten

In God den Heere wesen bly.
Op hem alleen wy ons verlaten:
Op synen naem vertrouwen wy.
Heere God almachtich,
Maeckt ons doch deelachtich
Vwer goedicheyt.
Want in anxt en smerte
Ons verslagen herte
Vwen troost verbeyt.