In het goudland. Onder de boschnegers

III.

Zoo bevond Willem zich in de hooge tegenwoordigheid van den koning van Dahomey. Hij kon zich maar moeielijk voorstellen dat die logge, dikke neger van de donkerste kleur een vorst was, zoo weinig vorstelijk zag hij er uit. En toch is Dahomey een machtig negerrijk, daar de hoofdplaats, meer landwaarts in het gebergte gelegen, alleen 30.000 inwoners telt. Doch deze negers staan op zeer lage trap van beschaving.

[p. 13]

De koning dan zat op het midden van het plein op zijn statiezetel, die voornamelijk was opgesierd met menschenschedels. Zijn kleeding was in het oog van Willem al zeer potsierlijk, als bestaande uit een roode broek, zeker van een Fransch soldaat afkomstig, en die hem veel te kort was; zijn groote, bloote voeten staken er ten minste een heel eind uit. Verder droeg hij nog een oude uniformjas van een zeekapitein, waaraan een epaulet ontbrak, en zoo nauw, dat zijn bloote borst zichtbaar was. Een oude steek met groote pluimen voltooide zijn kleeding.

En toch verbeeldde de koning zich blijkbaar dat hij er prachtig uitzag. Dit verwonderde Willem in het eerst, maar na een langer verblijf op de kust merkte hij op dat het een karaktertrek van de negers is, dat zij zich gaarne opschikken met Europeesche kleedingstukken en vooral met kleurige uniformen. Later zag hij negers, die trotsch waren op een oude broek, anderen die meenden rijk gekleed te zijn met een buis of rok, waaraan soms de mouwen ontbraken, ja zelfs een, die trotsch daarheen stapte, en toch had de man niets anders op of aan dan een oude schako.

Maar laat ons tot den koning en zijn hof terugkeeren.

Twee dienaars, zeker van hoogen rang, hielden een zonnescherm boven het hoofd van hun gebieder. Verder stonden daar rijksgrooten, die standaarden droegen, getooid met schedels van verslagen vijanden. Achter den koning stond een gespierde neger met een groot zwaard in de hand. Dat was zijn wapendrager, of laat ik hem liever bij zijn waren naam noemen, de beul, want reeds menig hoofd had hij voor de voeten van Zijn Majesteit gelegd.

Eenige oogenblikken onderhield de koning zich met den kapitein en nam genadiglijk de geschenken aan, die door de rijksgrooten in bewaring werden genomen. Daarop volgde

[p. 14]

een groote wapenschouwing. Duizenden zwarte krijgslieden, gewapend met knotsen en spietsen, trokken voorbij den zetel van hun vorst. Aan orde of regelmaat werd niet gedacht, terwijl de krijgers meer sprongen dan liepen.

Elke afdeeling werd vooruitgegaan door een muziekcorps, dat een heidensch leven maakte op de vreemdsoortigste instrumenten. Een soort groote trom, op het hoofd gedragen, terwijl de tamboer achter den drager liep, scheen wel het hoofdinstrument te zijn, hoewel er ook geen gebrek was aan koehoorns en ijzeren triangels. De muziek moest zeker alleen dienen om leven te maken en den vijand schrik aan te jagen.

De meeste verwondering wekten echter de vrouwelijke krijgslieden. Zij zagen er zoo mogelijk nog woester uit dan de mannen, en vormden de bijzondere lijfwacht des konings.

Na afloop van deze plechtigheid had de kapitein weer een onderhoud met den koning, die na lang over en weer praten beloofde, binnen een paar weken tweehonderd slaven te leveren.

Intusschen waren de vaatjes met sterken drank aangesproken, en een rechte zwelgpartij volgde. Het was ongeloofelijk welk een hoeveelheid de koning naar binnen goot. Binnen korten tijd liet hij alle deftigheid varen, en toonde hij wie hij was - een woest despoot.

Eerst schoot hij in zijn dronkenschap een zijner krijgslieden dood met een der pas ontvangen geweren, en door het gezicht van bloed ten hoogste opgewonden, gaf hij eenigen krijgers zijn bevelen, waarop deze wegsprongen, doch eenige oogenblikken later terug kwamen, ieder een slachtoffer medeslepende.

Bij het afgodsbeeld gekomen, zwaaiden de woestelingen

[p. 15]

hun zwaard, en in het volgend oogenblik zwierden zij triumfeerend de van het lichaam gescheiden hoofden rond.

Doch genoeg, laat ons verder over dit schouwspel zwijgen. Willem had zich het gelaat met de handen bedekt, en ook den kapitein scheen dit tooneel niet te bevallen, wellicht minder uit medelijden met de ongelukkigen, als wel omdat hij berekende hoeveel dollars op die wijze verloren gingen. Hij was verheugd toen hij met zijn mannen weer goed en wel aan boord was.

Aan den oever, dicht bij de landingsplaats van de ‘George Washington’, stond een groote houten loods, bestemd om de slaven te bergen, zoolang het aantal nog niet compleet was. Reeds den volgenden dag werd er een honderdtal in gedreven door negers met lange zwepen gewapend.

Die ongelukkigen waren niet alleen gevangen genomen vijanden, maar voor een groot deel inwoners van Dahomey, daar de koning zich niet ontzag zelfs zijn onderdanen aan zijn hebzucht op te offeren. Aan het groote getal zag de kapitein duidelijk dat hij alleen maar bezwaren had gemaakt om hooger prijs te bedingen.

Elken dag werden er nieuwe slaven aangevoerd, nu meest in de naburige rijken gestolen, weggeroofd van hun betrekkingen. Het waren ouden en jongen; mannen en vrouwen, knapen en meisjes, die nooit meer hun land, nooit meer hun bloedverwanten zouden wederzien.

Men moest wel een steenen hart hebben om het lijden van die menschen te kunnen aanzien. Mannen treurden om vrouwen en kinderen, vrouwen om hun zuigelingen, kinderen om hun ouders. De een, woest in zijn smart, verzette zich tegen zijn beulen en kampte met wanhoop voor zijn vrijheid; een ander maakte de wanhoop stil en in zich zelven gekeerd, en schreide tranen van smart. Maar de

[p. 16]

onbarmhartige zweep temde de woesten en drong met geweld de tranen der bedroefden terug.

Het was pijnlijk te zien met hoeveel wreedheid die zwarte opzichters hun zweep gebruikten. Niemand werd gespaard, en toch waren het menschen van hetzelfde ras en van dezelfde kleur als zij.

Nog was geen week verloopen, of het vereischte getal was bijna vol. De laatste slaven, die aangebracht werden, waren bijna zonder uitzondering flinke, krachtige mannen van een krijgshaftig uiterlijk.

Zij waren in den slaap verrast en zoo bij overrompeling gevangen genomen, anders ware dat zeker zoo makkelijk niet gelukt. De woede zag hun uit de oogen en waren ze niet geboeid geweest, zij hadden zich zeker op hun beulen geworpen.

Vooral één van hen onderscheidde zich door zijn fiere houding, terwijl de overigen hem met zekeren eerbied aanstaarden, zoo dikwijls hij hun toesprak. Het was een koningszoon, die nu voortaan in een vreemd land zijn leven zou doorbrengen als een verachte slaaf.

De kapitein was zeer in zijn schik met de nieuw aangekomenen. Voor zulke sterke, jonge mannen kon hij te Paramaribo en op de Amerikaansche markten een hoogen prijs bedingen. Men kan zich dus voorstellen hoe woedend hij was toen het den volgenden morgen bleek dat een van hen, en wel juist die zwarte prins, ontsnapt was. Hij was de sterkste en vlugste van allen, en daarom werd er dadelijk jacht op hem gemaakt. Wat speet het den kapitein dat hij geen bloedhonden had meegebracht, want hij wist het bij ondervinding, die zijn onmisbaar op de slavenjacht.

Willem hoopte van ganscher harte dat het den dapperen neger gelukken mocht aan zijn vervolgers te ontkomen,

[p. 17]

doch ongelukkig werd die wensch niet vervuld. Tegen den avond kwam men met den gevangene terug.

Hij had zijn vrijheid zoo duur mogelijk verkocht, en verscheidene zijner vervolgers had het dit leven gekost. De vreugde van den kapitein werd wel wat getemperd, toen hij zag in welken toestand de gevangene verkeerde. Hij had een gapende wond in de borst, maar na nauwkeurig onderzoek helderde het gezicht van den kapitein op: hij wist dat de man zou herstellen, daar de wond niet doodelijk was.

Wel eischte de koning van Dahomey hem op om bloedwraak te nemen voor het dooden zijner mannen, doch toen de kapitein hem vertelde dat hij zwaar gewond was, en den vorst bovendien een nieuw vaatje brandewijn ten geschenke gaf, was deze spoedig zijn wraakplannen vergeten.