In het goudland. Onder de boschnegers

VIII.

Rustig begaf zich Hendriks aan zijn gevaarlijk werk, nadat hij zich eerst van alle overtollige kleedingstukken had ontdaan. Hij ontdekte, wat hij zocht: op genoegzame diepte een kleine vlakte, welke hem steun beloofde bij zijn arbeid.

Nu werd een sterk touw uit den meegebrachten voorraad uitgezocht. Het werd aan een rotsblok bevestigd en bovendien door Bill Jones en Antoon vastgehouden, en nu waagde Hendriks zich naar beneden.

Hu! een diepte van misschien duizenden voeten onder zich, en slechts een touw ... Juist, een zeeman, die een deugdzaam touw in de sterke handen heeft, een touw waaraan hij zich vastklemmen kan niet alleen, maar waaraan hij zich naar boven kan werken, een zeeman in zulke omstandigheden kent geen vrees.

Daar bereikte hij de begeerde plaats; eenige malen heen en weer geschommeld en hij heeft den uitstekenden steen tusschen de knieën. Nu eens gevoeld of die hem dragen kon. Best hoor, nog zoo'n man als hij was, kon er zijn leven aan toe vertrouwen.

De stuurman rustte eenige oogenblikken, en keek rond waar hij het touw bevestigen kon. Ha! daar onder hem in de schuinte. Een flinke lus, een paar knoopen, goed zoo! ‘Trekken, daar boven!’

[p. 40]

Hendriks werkte zich weer omhoog, en zorgde nu zelf dat het touw goed bevestigd werd. Voor dien dag was het werk afgeloopen, en eerst den volgenden morgen zou hij opnieuw beginnen, doch nu met het doorboren van den wand.

Daar de stuurman bij dit werk met de hulp van Antoon kon volstaan, werd op voorstel van Bill Jones besloten, dat deze dien dag zou besteden met de paarden te bezoeken en te verzorgen.

De Amerikaan vertrok dus den volgenden morgen vroegtijdig, en Hendriks daalde af in de diepte. Op de kleine vlakte staande, den eenen arm losjes om het touw geslagen, vielen zijn krachtige slagen op den harden rotswand. Hard, zoo hard als een rotswand slechts zijn kan, was hij, maar toch vorderde Hendriks langzaam maar zeker.

Vroeger dan anders vlijde hij zich dien avond bij het vuur neder en wachtte met Antoon de terugkomst van Bill Jones. Reeds langs was de zon ondergegaan, eer deze kwam.

Hij vertelde dat de paarden verzorgd waren en, ook zeer vermoeid zijnde, viel hij naast zijn makkers in diepen slaap.

Het doorboren van den rotswand vorderde een arbeid van drie dagen, maar toen ook was er een opening, die groot genoeg werd geoordeeld. Een dikke waterstraal spoot met kracht in den afgrond, en nu had men verder niets meer te doen dan te wachten tot de kom leeggeloopen zou zijn.

Van verwachting konden zij den daaropvolgenden nacht niet slapen, en reeds bij het krieken van den dag ging Antoon kijken, hoever het water gezakt was. Nu, dat viel hem mee! Als hij voorover ging liggen, kon zijn hand het water reeds niet meer bereiken, en onafgebroken spoot de dikke straal schuimend en bruisend naar beneden.

De mannen wisten wel hoelang zij ten naastenbij geduld

[p. 41]

moesten hebben, maar toch konden zij niet nalaten tusschenbeide eens te gaan kijken. Weer kwam de nacht en wisselde voor den dag, en ziender oogen zakte het water weg. Nog vierentwintig uren van bedwongen ongeduld, en, hoera! de vergaarbak was zoo goed als ledig.

Nu een touw stevig vastgemaakt en Bill Jones gleed in de diepte. Daar greep Hendriks het touw en volgde zijn voorbeeld, dat weder door Antoon werd opgevolgd. Zij stonden op den bodem en keken scherp voor zich heen.

‘Kijkt, kijkt! goud, goud in overvloed!’ en Bill Jones wierp zich voorover en woelde met zijn handen in de vochtige steenen, waartusschen stukken en stukjes goud glinsterden.

‘Hier, hier heb ik een stuk zoo groot als een ei!’ schreeuwde de Amerikaan weder.

‘Dit stuk is nog grooter,’ zeide Antoon, terwijl hij een stuk opraapte, maar zich meteen verbaasde over de buitengewone zwaarte. Hij had er niet zoo dadelijk aan gedacht dat goud een der zwaarste metalen is.

‘Alles goed en wel,’ zeide nu Hendriks, ‘laat ons met overleg te werk gaan. ‘Wij zullen zooveel nemen als wij kunnen vervoeren, en dan naar de bewoonde streken terugkeeren.’

‘Gij vergeet dat wij over paarden kunnen beschikken, die geheel op krachten gekomen zijn, en dat wij onze gereedschappen zullen achterlaten,’ zoo bracht Bill in het midden.

‘Goed, dan aan 't werk!’

IJverig werd er nu gezameld, totdat er met den besten wil niet meer vervoerd kon worden. Hendriks klom weer naar boven, en liet daarop een sterken zak dalen. Telkens en telkens trok hij dien op, tot zelfs Bill Jones moest

[p. 42]

erkennen, dat verder arbeiden noodelooze moeite zou zijn.

Voorloopig werden er drie pakken gemaakt. De zwaarste zou Hendriks en de lichtste Antoon dragen als men den volgenden dag den terugweg naar de grot ondernam. Daar zou het goud gelijkelijk worden verdeeld.

Zoo vroeg mogelijk zou men zich op weg begeven, want men kreeg nu haast, daar de levensmiddelen nauwelijks zouden reiken tot men aan bewoonde plaatsen kwam. Ook kwam de tijd van storm en regen zoetjesaan, en dan was het niet veilig in het gebergte.

‘'t Is toch jammer dat wij zooveel moeten achterlaten,’ mompelde Bill Jones bij het avondmaal.

‘Kom, kom! je hebt genoeg,’ zei Hendriks glimlachend. ‘Bovendien kan-je immers later nog eens terugkeeren.’

Bill Jones zat nog eenigen tijd in gedachten verdiept. Eindelijk stond hij op en terwijl Hendriks zijn pijpje bleef zitten rooken, leidde hij het stroompje weder in de natuurlijke kom. Den nieuw gegraven weg verstopte hij met zand en steenen.

Hendriks begreep hem wel. Daar er meer water in de kom vloeide dan er uitstroomde, moest zij na verloop van eenigen tijd weer vol worden, en zoo zou het goud weder verborgen zijn. Later kon het stroompje weer afgeleid worden, en dan zou de kom bij gebrek aan toevoer weer leegstroomen.

‘Laat ons nu gaan slapen,’ zei Bill Jones, ‘want wij hebben rust noodig om onze krachten te herstellen. Fidel zal wel voor ons waken!’

Weldra zijn allen in diepen slaap verzonken. Maar neen, daar verheft een der slapers het hoofd en kijkt vorschend om zich heen. 't Is Bill Jones! Wat voert hij toch uit. Stil, hij gaat naar buiten en fluistert vriendelijk:

[p. 43]

‘Hier Fidel! hier goed beest! dat is voor jou!’ en wij hooren een vreemden snik en een zacht rochelend geluid. Weer keert en gaat de Amerikaan, verscheidene malen zelfs, sluipend als een kat, tot wij hem eindelijk niet meer zien verschijnen...

En intusschen slapen Hendriks en Antoon den slaap der rechtvaardigen, en de nacht verstrijkt, en de zon komt op, doch zij wekt de vermoeiden niet, want een wollen deken is zóó opgehangen, dat haar stralen worden opgevangen.

‘Wordt toch wakker, slapers! Je moet immers vroeg op weg naar de grot in 't gebergte!’

En Hendriks wordt wakker en wrijft zich de oogen. Had hij het slechts gedroomd? Maar neen, het was laat. Ook Antoon ontwaakt, en beiden verwonderen zich over dien opgehangen deken en over de afwezigheid van den Amerikaan.

Spoedig zal Antoon de gewone soep klaar maken. Hij gaat naar het beekje, maar vindt op weinige passen afstands het lijk van Fidel. Een messteek had het trouwe hondenhart doorboord. Slechts iemand, die goede vrienden met het dier was en het dus veilig kon naderen, had zoo juist een stoot kunnen toebrengen.

Groot was de smart van Antoon, grooter de schrik van Hendriks. Want het bleek nu dat wapenen, levensmiddelen, goud, alles verdwenen was.

‘O, die schurk, die schurk!’ riep Hendriks verslagen uit. ‘Nu begrijp ik hem pas. Eerst heeft hij van onze diensten gebruik gemaakt, en nu laat hij ons achter zonder wapenen, zonder voedsel. Wij zullen van honger sterven, evenals die arme gouddelver.’

‘Zou hij het goud meegenomen hebben, Hendriks?’ vroeg Antoon.

‘Een gedeelte stellig; de rest zal hij wel hier of daar

[p. 44]

goed verborgen hebben. Voor ons is het toch verloren!’

‘Al heeft hij maar een gedeelte mee, dan kan hij toch niet hard loopen. Het goud is zoo zwaar!’

‘Je hebt gelijk, jongen! Hij kan maar langzaam vorderen. Hem na dus; elk oogenblik langer gedraald, brengt ons nader bij den hongerdood.’

En Hendriks beklom, gevolgd door Antoon, de rotsen, in de hoop de teekens te zullen herkennen, welke hem den weg naar de grot zouden wijzen.