In het goudland. Onder de boschnegers

VII.

Hendriks, zoowel als Antoon, vergat bij deze woorden alle vermoeidheid en beiden volgden Bill Jones in zijn afdaling.

Intusschen was het duister geworden en daardoor het afklimmen niet zonder gevaar. Gelukkig steeg de maan helder en vol boven de rotsen, en wierp haar stralen ook in de diepe kloof.

Zij stonden nu op een vochtigen bodem van wit zand, dat schitterde en blonk in het licht der maan. Geen wonder ook, dat zand was vermengd met schilfers goud, en elk schilfertje geleek een sterretje.

‘Wij loopen hier op schatten,’ zoo verbrak Bill Jones eindelijk de stilte, ‘maar het zou ons te lang ophouden als wij dit zand wilden ziften. Dat is goed voor gewone goudgravers, voor ons niet!’

‘Hoe wilt ge het dan aanleggen?’ vroeg Hendriks verbaasd.

‘Wij raken dit zand in het geheel niet aan. Nu komen

[p. 34]

wij aan mijn tweede en grootste geheim. Ik weet een plaats waar wij het goud kunnen rapen, natuurlijk na eenige voorbereiding en een misschien moeielijken arbeid. Doch het is laat; laat ons gaan slapen, morgen zal ik u alles vertellen.’

Opgewonden als zij waren, dachten zij dien avond aan eten noch drinken. De Amerikaan zette zich met den rug tegen den rotswand en de overigen volgden zijn voorbeeld, terwijl Fidel zich aan hun voeten nederlegde.

Of er dien nacht wel veel van slapen kwam, kunnen wij niet verzekeren; wel dat hun allerlei bonte visioenen van rijkdom en geluk voor den geest zweefden.

Bij het krieken van den dag waren zij op de been.

‘Ziet gij dat stroompje? Het vult gindsche waterkom, en vloeit dan over den rand daarvan in den afgrond, die er naast ligt. In den regentijd echter is het een bruisende stroom, die zich met geweld een baan gebroken heeft door allerlei geheime kanalen van het gebergte. Dan wordt het goud van zijn aderen gescheurd en rolt mede naar dien afgrond. De grootere stukken echter moeten door hun zwaarte de kracht van den stroom overwinnen en zakken in die diepe kom, terwijl de kleinere met het water over den rand in den afgrond verloren gaan. Dat heeft al tientallen van eeuwen plaats gehad, dus kunt ge nagaan, welke schatten die kom moet bevatten.’

Al sprekende waren zij onwillekeurig den loop van het stroompje in de richting der kom gevolgd. Eensklaps bleef Bill Jones staan en gaf een schreeuw van schrik. Vreeselijk vertrok zijn aangezicht van woede, en met moeite bracht hij uit:

‘Mijn geheim is verraden! Er zijn menschen hier geweest!’ Daarbij wees hij naar een plaats, waar eenige ge-

[p. 35]

gereedschappen lagen, bij goudwasschers in gebruik.

‘Maar ik zal hem wel vinden! Aan de sporen zie ik dat mijn vijand slechts alleen is!’ en zijn revolver nemende volgde hij de voetstappen in het zand, die naar den rotswand aan den tegenovergestelden kant der kloof liepen. Hier begon Bill Jones met koortsachtige haast te klimmen. Al zijn krachten inspannende, had hij weldra den rand bereikt en nu stond hij aan het begin van een uitgestrekte hoogvlakte.

Niets was er te zien, zoover hij staarde, dan hier en daar eenige boomen en wat struikgewas. Maar wat lag daar? Was dat niet een mensch?

Als een tijger sprong Bill Jones toe en vond ... een lijk, op vreeselijke wijze door de roofvogels gehavend. In de verstijfde hand drukte de doode een zakje met goud gevuld, dat hij in den doodstrijd zelfs niet had willen verlaten. Blijkbaar was de man den hongerdood gestorven.

‘Hond!’ zoo siste de Amerikaan tusschen de opeengeklemde tanden, ‘je hebt je loon reeds ontvangen; anders was je gestorven door mijn hand, al had ik je moeten vervolgen tot het einde der aarde!’ en in zijn woede gaf hij het ontzielde lichaam een schop.

Daar klonk hoefgetrappel en een troep ruiters naderde zoo snel de ongelijke bodem zulks toeliet. Verschrikt wendde Bill Jones het hoofd in die richting, en stak de revolver in den zak. Zouden dat vrienden van den doode zijn, en zouden zij wellicht óók zijn geheim kennen?

Op dit oogenblik hadden Hendriks en Antoon, die bevreesd dat hij een ongeluk zou begaan, den Amerikaan gevolgd waren, de vlakte bereikt en zagen nu met ontzetting op het lijk neder.

Intusschen waren ook de ruiters genaderd. De aanvoerder

[p. 36]

sprong van zijn paard en trad op het lijk toe. Zijn onderzoek scheen hem te voldoen, want nu sprak hij:

‘Zoo, van gebrek gestorven, arme kerel! Ik was bang voor een moord en dan hadden jelui kennis gemaakt met de buks van Tom Riffle, hoor! Wij hebben den dood gezworen aan alle schelmen, die het den eerlijken goudzoeker lastig maken.’

‘Hij schijnt reeds eenige dagen dood te zijn,’ merkte Hendriks aan, zonder veel acht op de woorden van Tom Riffle te slaan, zoo zeer deed hem het gezicht van het lijk aan. ‘Kent niemand uwer hem?’ zoo wendde hij zich tot de ruiters.

‘Neen,’ gaven zij eenparig ten antwoord. Deze woorden namen een pak van het hart van Bill Jones.

‘Goudzoekers, hé? Nieuwelingen in het vak, maar deze hier niet,’ en Tom Riffle keek den Amerikaan onderzoekend in het gezicht. ‘Van welken kant komt ge?’

Hendriks wees in noordwestelijke richting, den kant van waar zij gekomen waren.

‘Dan heb-je zeker den moeielijksten weg gekozen om hier te komen. Van dien kant - en hij wees naar het noord-oosten - bereikt men immers op dood gemakkelijke manier langs de “Groote trappen” de goudvelden. Dan heeft men met dat eeuwige geklim niet noodig.’

Hendriks kon hierop niets antwoordden, maar keek Bill Jones aan.

‘Van dien kant uit wist ik mijn plaats niet te vinden,’ antwoordde deze bedaard.

‘Nu ieder is meester van zijn doen en laten, en moet zijn geheim bewaren. Adieu, mannen! Geef dien stakker een eerlijke begrafenis!’

Tom Riffle steeg weder te paard en vervolgde met zijn

[p. 37]

makkers zijn weg, die eenige oogenblikken langs de kloof liep, zonder dat een van hen vermoedde welke schatten daar te vinden waren.

‘Laat dat kreng maar liggen,’ zeide nu Bill Jones, doch Hendriks en Antoon getroostten zich de moeite hun gereedschappen te halen, en groeven een diep gat, waarin het lichaam tegen de roofdieren beschermd was.

Somber gestemd keerden zij, na hun treurige taak volbracht te hebben, naar Bill Jones terug, dien zij bezig vonden onder een vooruitstekend rotsblok een soort verblijf in te richten. Onder dit werk mompelde hij voortdurend:

‘'t Is tijd, dat het gedaan wordt, 't Is hoog tijd, want het wordt hier gevaarlijk met dien Tom Riffle en zijns gelijken.’

Antoon legde vuur aan en kookte van het vleeschpoeder een krachtige soep. Doch bij het eten heerschte een drukkende stilte; allen waren nog te veel onder den indruk van het voorgevallene. Bovendien had zich van Hendriks een zeker wantrouwen tegenover Bill Jones meester gemaakt, en het speet hem dat hij zich tot den tocht had laten overhalen.

Er was echter niets aan te veranderen; het beste was nu van den nood een deugd te maken. Nog hield de drukkende stilte aan, toen Bill Jones eindelijk het woord nam.

‘Ik begrijp dat ik zoo even een slechten indruk heb gemaakt,’ zeide hij met zachte stem. ‘Laat mij u de zaak naar waarheid verklaren, en dan zal je het wel vergeten. Weet dan dat ik maanden lang dat kostbaar geheim heb bewaard en met mij rondgedragen. Ik had schatten onder mijn bereik, en meende nu op eens dat die schatten mij ontstolen waren. Is dat niet om zijn verstand te verliezen, vrienden? Verplaatst u eens in mijn toestand.’

[p. 38]

‘Ja, daar is wel iets van aan,’ zoo moest Hendriks erkennen.

‘Juist!’ zeide nu Bill Jones, terwijl zijn gelaat ophelderde. ‘Ik wist wel dat zich alles zou ophelderen. Ik heb spijt van mijn drift. Is u dat genoeg, geef mij dan de hand; het is de hand van een vriend!’

Hendriks bedacht dat hij toch eindelijk geen reden tot achterdocht had, en reikte Bill Jones de hand.

Na den maaltijd zeide deze:

‘Gaat nu beiden mede, dan zal ik u mijn plan ontvouwen.’

Hendriks en Antoon volgden hem. Zij kwamen aan den afgrond, bij den rand der waterkom.

‘Nu moeten wij hier in dien hoek een flinke geul hakken, waardoor het water van het stroompje onmiddellijk in den afgrond stort.’

‘Best,’ zei Hendriks, ‘maar die kom is eenmaal vol, en haar leeg te scheppen zou het werk van jaren zijn.’

‘Toegegeven,’ antwoordde Bill Jones, ‘en daarom moeten wij er iets anders op vinden. De kom is tien meters diep, dat wil zeggen, nog tien meters staat het water boven steenen, en - goud. Nu moeten wij aan den kant van den afgrond, op de juiste hoogte, een gat maken, waardoor het water wegloopt.’

Hendriks keek in den afgrond.

‘Dat vereischt behendigheid en kracht. Wie van ons zal dat doen?’

‘Gij, natuurlijk! Kracht hebt ge genoeg, dat weten wij, en als zeeman zijt ge ook behendig.’

Met oplettendheid had Antoon de woorden van Bill Jones gevolgd. Een huivering beving hem als hij in den afgrond staarde, en hij begreep nu best, waarom de Amerikaan juist Hendriks had uitgezocht voor zulk een onderneming. Ook

[p. 39]

de stuurman begreep dit, doch daar Bill Jones alleen op zijn kracht en behendigheid had gerekend, nam dit zijn laatste overblijfsel van wantrouwen weg, en bedaard zeide hij:

‘Aangenomen!’