In het goudland. Onder de boschnegers

VI.

De heerlijke Novembermaand, zoo zacht in die streken, begunstigde den tocht.

Gelukkig verstond onze Antoon iets van het paardrijden, daarvoor had hij vaders bruintje te dikwijls naar de weide gebracht, doch met Hendriks ging het in het eerst moeielijker. Maar Bill Jones was een flink ruiter, en onvermoeid was hij bezig lessen en wenken te geven, betrekkelijk de edele rijkunst. Nu, het duurde dan ook niet lang of beiden waren dragelijke ruiters.

Daar zat hij nu, hij, Antoon de Gouwe! gewapend te paard als een wilde jager, en als om het beeld te voltooien sprong Fidel luid blaffend om hem heen.

Zoo had hij wel altijd willen reizen!

Wat was hij opgetogen over al het nieuwe en schoone dat hij zag. Vooral de dichte, eeuwenoude wouden, welke men na een paar dagen reeds door trok, boeiden hem. Wat was het er stil en somber, en toch zoo grootsch!

Tegen den avond werd er steeds op een geschikte plaats, liefst in de nabijheid van een beekje, halt gehouden om het avondmaal te bereiden en het nachtverblijf gereed te maken. Stuurman Hendriks ontpakte dan de paarden,

[p. 29]

kluisterde hun de voorpooten en liet ze verder de vrijheid om zich aan het malsche gras goed te doen naar hartelust. Antoon droeg water aan, en ontstak een groot vuur, doch Bill Jones ging het woud in, en daar hij een goed jager was, gebeurde het maar zelden dat hij niet een stuk sappig wildbraad meebracht tot avondmaal.

Daardoor kon men den meegebrachten voorraad sparen; en dat was noodig, want weldra zou men in streken komen, waar het wildbraad schaarsch was.

Na den maaltijd schaarde men zich bij het vuur, en terwijl de mannen hun pijpje rookten, droomde Antoon van huis en van de toekomst. Zoodra het echter duister werd, wikkelden allen zich in hun dekens, na eerst het vuur zóó verzorgd te hebben dat het niet kon uitgaan. Dan gaven zij zich onbezorgd aan den slaap over, want Fidel zorgde voor hun veiligheid, en maar zelden werden reizigers zoo goed bewaakt als zij.

Zoo naderde men langzamerhand de bergen. De grond werd heuvelachtiger, de geheele landstreek woester en onvruchtbaarder; het wild werd zeldzaam, en het gedroogde vleesch moest des avonds dienst doen.

Van tijd tot tijd kwam men troepen goudzoekers tegen, die naar San-Francisco trokken en belangstellend naar nieuws uit de beschaafde wereld onderzoek deden. Van hen was niets te vreezen, wel van andere rondtrekkende personen, die zij nog al eens ontmoetten en die er erg verdacht uitzagen.

Toch werd ons troepje niet aangevallen; in de eerste plaats omdat reizigers, die naar de mijnen trekken, nog geen goud bezitten, en ten tweede zagen zij er zoo vastberaden uit en waren zij zoo goed gewapend, dat de roovers der wildernis zich wel tweemaal zouden bedenken, vóór hen aan te tasten.

[p. 30]

Na een reis van verscheidene weken bereikten zij voor het eerst een nederzetting van gouddelvers. In een dal, aan den oever van een stroompje, waren een aantal mannen druk aan den arbeid. Nieuwsgierig keken de stuurman en Antoon toe. Manden werden met zand gevuld en in het water heen en weer geschud. Het zand ging dan door de openingen heen, de schilfertjes goud bleven achter en werden zorgvuldig verzameld.

Anderen, minder driftig van aard, verzamelden het zand in houten bakken, waarop zij water goten. Nu roerden zij zoo lang, tot zij berekenden dat het zwaardere goud op den bodem lag, en goten er dan uiterst voorzichtig èn zand èn water af. Over het algemeen verzamelden zij het meest, hoewel hun goud terecht stofgoud mocht heeten.

Beide manieren waren zeker eenvoudig genoeg, doch dat er ook wel op andere wijze gewerkt werd, bemerkte Antoon aan een aantal groote werktuigen, welke dieper in het dal stonden.

Bill Jones haalde met minachting de schouders op. Hij was niet van plan zich hier te vestigen, en het zou dan ook de vraag zijn geweest, of die lieden dat zoo maar zouden toegelaten hebben.

Verder en verder trok hij, en liet de goudgronden achter zich. Nog zeven dagen hield ons troepje vol en was nu geheel in het gebergte gekomen, waar geen spoor van menschelijk leven of bedrijf te vinden was.

Doch nu konden de paarden niet verder; zij waren doodelijk vermoeid door het gedurig klimmen tegen steile bergpaden, en zij moesten noodzakelijk rust hebben. Gelukkig bereikten onze reizigers een kleine rotsvlakte, en hier steeg Bill Jones af.

Oogenblikkelijk volgden Hendriks en Antoon dit voorbeeld

[p. 31]

en keken den Amerikaan vragend aan, daar zij niet begrepen wat zij met hun dieren op deze kale vlakte moesten beginnen.

‘Vrienden!’ zei Bill Jones met een glimlach, ‘wij zijn dicht bij ons doel. Nu zult gij het eerste gedeelte van mijn geheim leeren kennen. Volgt mij maar!’

Hij nam zijn paard bij den teugel en voerde het langs een steilen rotswand. Daar draaide hij eensklaps den hoek om; Hendriks en Antoon volgden hem en bevonden zich tot hun verwondering in een ruime grot.

Verbaasd keken zij rond. De grot was voorzeker door de natuur gevormd, doch door menschenhanden bewoonbaar gemaakt. Men vond er ten minste een vuurhaard, twee ruwe slaapplaatsen en zelfs een soort van tafel; eenige blokken hout moesten dienst doen voor stoelen. In een hoek der groote ruimte was een plaats als stal ingericht, en daar werden onmiddellijk de paarden vastgebonden.

‘Ik zie aan je gezicht dat je verwonderd bent,’ zeide nu Bill Jones, ‘en dat wil ik ook wel gelooven.’

‘Wij hadden in deze wildernis zulk een geriefelijk verblijf niet verwacht,’ erkende Hendriks.

‘Ik heb hier met mijn vriend menige week doorgebracht, als de bergstormen woedden en de plasregens neervielen. Mij alleen was de weg bekend.’

‘Nu, de plaats leent er zich bij uitstek toe.’

‘De paarden blijven nu verder hier, want onze weg wordt voor hen te gevaarlijk; zij kunnen dan weer geheel op krachten komen.’

‘En hoe zijn dan verder uw plannen? vroeg Hendriks, terwijl hij zich neerzette.

‘Luister! Morgen nemen wij een dag rust, en snijden voedsel voor onze paarden in zulk een hoeveelheid, dat zij

[p. 32]

het eenige dagen kunnen uithouden. Zoo noodig, dan ga ik tusschenbeide eens naar hen kijken.’

‘Is hier dan gras te vinden; is hier dan een weide?’

‘Een uitmuntende zelfs. Ongelukkig is zij voor de paarden onbereikbaar, wat erg jammer is, daar het ons heel wat moeite zou besparen. Ga maar mede, dan zullen wij een paar armen vol halen, terwijl Antoon vuur aanlegt en water kookt.’

Aan het eind der grot en ook voor de paarden bereikbaar, was een natuurlijke kom, gevuld met helder, ijskoud water, zoodat het Antoon niet moeielijk viel de vleeschsoep te bereiden.

Voor het eerst gedurende hun langen tocht sliepen onze reizigers dien nacht niet onder den blooten hemel.

Den geheelen volgenden dag werd besteed met het heerlijke gras op de bergweide te snijden. Het werd daarop zóó in de grot gelegd, dat de dieren er van konden eten zonder er te veel van te vertrappen, en toen gaf men zich verder aan de zoo verdiende rust over.

Maar des morgens, bij het opkomen der zon, begaven onze reizigers zich weder op weg. Zij waren nu te dicht bij hun doel om zich een lange rust te veroorloven. Moeielijk en gevaarvol was die weg zeker. Den geheelen dag moesten zij de steilste rotsen beklimmen en soms weer in de grootste diepten afdalen. En dit alles viel zooveel te bezwaarlijker, daar zij nu zelf de werktuigen en levensmiddelen moesten dragen.

Hendriks merkte op dat Bill Jones zich richtte naar vaste teekens; hier een kruis, dat met een mes in den rotswand gesneden was, daar weder een steen, die gemakkelijk in het oog viel en den weg aanwees. Hij deed zijn best al die teekens in het geheugen te prenten: het kon

[p. 33]

mogelijk zijn dat hij zelf den weg zou moeten terug vinden.

Erg vermoeid kwamen zij tegen den avond aan een diepe vallei, die duidelijk de sporen droeg dat zij in het verloop van eeuwen gevormd was door een bergstroom, die in den regentijd van de hemelhooge rotsen stortte. In de diepte zagen zij nog duidelijk water blinken.

Bill Jones wierp een onderzoekenden blik naar beneden. Eenige oogenblikken zweeg hij en vernam men slechts zijn hijgende ademhaling, maar toen riep hij met een van vreugde stralend gelaat:

‘Makkers, wij zijn er! Daar beneden ligt rijkdom en geluk! Goud, goud in overvloed!’