In het goudland. Onder de boschnegers

V.

Den volgenden morgen reeds vroeg waren de stuurman en Antoon de benauwde slaapkamer ontvlucht. Zij wandelden langs de rivier, terwijl Fidel vroolijk om hen heen sprong en tusschenbeide eens een verfrisschend bad nam.

Lang reeds had Hendriks zwijgend naast Antoon voortgeloopen, tot hij zich eindelijk tot hem wendde met de woorden:

‘Antoon! wij moeten maken dat we, hoe eer hoe beter, hier vandaan komen. Het bevalt mij hier niet, en het is alles te duur.’

Dat begreep Antoon wel, en hij staarde Hendriks zwijgend aan. Deze vervolgde:

‘Spoedig zou mijn geld op zijn, en dan zouden wij nog genoodzaakt wezen als goudzoekers de wildernis in te trekken. Zou je dat wel bevallen?’

[p. 24]

‘Neen; wat ik van hen gezien heb, maakt dat ik niet op nadere kennismaking gesteld ben.’

‘Ik ook niet,’ zeide Hendriks peinzend. ‘Wij moeten zoo spoedig mogelijk gelegenheid zoeken om naar Europa terug te keeren.’

‘Als alles zoo duur is dan zal dat ook heel wat kosten,’ merkte Antoon aan.

‘Misschien kunnen wij ons wel voor den overtocht verbinden, en zóó het geld voor de passage uitwinnen. Het kan mij niet schelen al moet ik als matroos dienst doen, als ik maar naar het vaderland kan terugkeeren.’

‘En als dat niet gaat?’

‘Ja, dan worden wij passagiers, hoewel ik vrees dat mijn geld zal tekort schieten.’

Weldra waren dan ook beiden op weg om een schip te zoeken. Maar nu deden zij een ontdekking, die zelfs den ervaren Hendriks verraste.

Er lagen schepen genoeg op de ree, doch zij konden niet vertrekken daar zij door de matrozen verlaten waren. De mannen waren voor de verzoeking bezweken en naar de goudvelden vertrokken.

Ook van ‘La Fortune’ was de bemanning gedeserteerd, ja zelfs de mindere stuurlieden hadden dit voorbeeld gevolgd.

Gaarne wilde men, overal waar zij zich aanmeldden, van hun diensten gebruik maken, maar dan moesten zij wachten tot er een genoegzaam aantal zeelieden bij elkander was en dat kon nog wel maanden aanloopen.

Dit alles was niet zeer troostrijk. Er was echter niets aan te doen, en zij moesten geduld hebben. Zij keerden dus naar hun kosthuis terug, en waren weer avond aan avond getuigen van dezelfde woeste tooneelen.

Nooit echter lieten zij zich verleiden hieraan mede te

[p. 25]

doen, en dat trok nu wel de aandacht, doch dat was iets waar Hendriks al bedroefd weinig om gaf. Men noemde hen van nu af: ‘de stille Hollanders.’

Maar nog meer trok Fidel aller aandacht tot zich. Zoo'n groote, sterke hond kon in de wildernis als waakhond gewichtige diensten bewijzen, en meer dan eens werd Antoon een goede som voor den New-Foundlander geboden.

Maar neen, meester en hond hadden elkander te lief gekregen, dan dat zij zouden hebben kunnen scheiden.

Van den eersten avond af was Hendriks een vreemdeling opgevallen, die ook nooit deelnam aan het spel of aan de luide gesprekken. Hij was nog vrij jong, stellig niet ouder dan vijfentwintig jaar, doch naar zijn gebruind gelaat en eigenaardige wijze van doen te oordeel en, moest hij al heel wat ondervonden hebben. Aan zijn uitspraak herkende men dadelijk den geboren Amerikaan. Van de uitdrukking zijner oogen kon men weinig zeggen, want zelden verliet de hoed met breeden rand zijn hoofd.

Meermalen scheen de vreemdeling geneigd Hendriks aan te spreken, en op zekeren avond kwam het er ook toe. Hij wist dat zij passage naar Europa hadden gezocht, en dit scheen de ongezochte aanleiding tot hun gesprek.

Nadat zij lang hierover gesproken hadden, zeide de vreemdeling, die reeds verteld had dat hij Bill Jones heette:

‘En wat ben je nu van plan te doen?’

‘Wachten, natuurlijk!’

‘Gekheid! Waarom zou-je niet eerst je fortuin maken?’

‘Omdat ik niet weet waar het te vinden.’

‘Ik wel, en ik heb je een voorslag te doen. Jaren lang heb ik met een makker, die nu dood is, het goudland doorkruist, en wij hebben een rijke plaats ontdekt. Alleen is het te gevaarlijk en te moeielijk er heen te gaan, maar

[p. 26]

met u en uw jongen vriend zou ik het durven wagen. Wij zijn dan sterk genoeg om ons te kunnen verdedigen tegen roovers en Indianen.’

‘Maar waarom zoek-je geen geschikter makkers onder de gouddelvers, die dagelijks hier aankomen?’

‘Ja, waarom? - Welnu, ik zal het u zeggen. Ik weet wel dat ge beiden nieuwelingen in het vak zijt, maar van hen - en hij zag onderzoekend in het rond - vertrouw ik niemand. Denk maar niet dat het allen eerlijke goudzoekers zijn, die hier zoo verkwistend met dat edele metaal omspringen?’

‘Neen, dat begrijp ik wel,’ antwoordde Hendriks.

‘Er zijn een goed deel schurken onder, hoor! die er hun handwerk van maken om naar huis keerende eerlijke delvers te berooven, en daarbij zelfs niet voor moord terugdeinzen.’

‘Gij schijnt die lieden maar al te goed te kennen.’

‘Dat zal waar zijn; door schade en schande wordt men wijs. Maar kom,’ zoo viel hij zich zelven in de rede, ‘denk na tot morgen, dan verneem ik je antwoord.’

‘Goed, ik zal er met Antoon over spreken,’ antwoordde Hendriks, terwijl Bill Jones opstond.

‘Niet waar, je moet toch eenige maanden hier blijven en dan handel je verstandig met in dien tijd schatten te verzamelen. Hier verteert ge uw geld toch in armoede. Nu, tot morgen dan!’ en de Amerikaan vertrok.

Lang en breed bespraken zij samen het voorstel van Bill Jones. De Amerikaan had zoo overtuigend gesproken dat er aan zijn woorden haast niet te twijfelen viel; en wat zou hij er ook aan hebben hen beiden te bedriegen?

Wat Antoon betreft, hij vooral had er veel zin in. Als bevelhebber van een groot schip zou hij niet thuis komen - nu, hij had ook reeds lang gezien dat dit zoo spoedig niet

[p. 27]

gaat - maar dan toch rijk, als de gelukkige bezitter van een groote hoeveelheid Californisch goud. Zoo was hij toch niet voor niets het zeegat uitgegaan, en zou een zijner droomen uitkomen.

Hendriks besloot dus het voorstel van Bill Jones aan te nemen, en den volgenden dag kreeg de zaak haar beslag. De Amerikaan was zichtbaar verheugd dat hij zulke geschikte makkers gevonden had, maar drong er toch ook op aan, de zaak zoo geheim mogelijk te houden. De overeenkomst luidde dat het te vinden goud in drie gelijke deelen zou worden verdeeld, daar Antoon, hoewel nog een knaap, met zijn hond best als man kon gerekend worden. Zoo had de stuurman het gewild.

Onder de leiding en op aanwijzing van den Amerikaan kocht Hendriks nu wapens voor zich en Antoon, alsook een paar goede dekens en de noodige gereedschappen. Bovendien werd er een flinke hoeveelheid vleesch, in den vorm van poeder, aangekocht, daar men er op rekenen moest, had men eenmaal de dorre goudvelden bereikt, geen voedsel te zullen vinden.

Onze Antoon had nog nooit van vleeschpoeder gehoord, veel minder het ooit gezien, doch Bill Jones onderrichtte hem dat het vleesch eerst hard gedroogd en daarna tot poeder gemalen werd. Met wat water gekookt leverde het een voortreffelijk voedsel op, waarbij men krachtig en gezond bleef, en dat het voordeel had van makkelijk vervoerd te kunnen worden. Men had den Indianen dit kunstje afgezien.

Binnen weinige dagen waren zij reisvaardig. Bill Jones had gezorgd voor een drietal Amerikaansche paarden. Deze dieren zijn niet groot, maar sterk en tegen alle vermoeienissen gehard. Even buiten San-Francisco stonden zij gereed, daar hij zoo stil mogelijk wenschte te vertrekken ‘om de

[p. 28]

aandacht niet op te wekken, waardoor men een troep speurhonden op de hielen krijgt,’ zoo verklaarde Bill Jones.

Nadat de last gelijkelijk over de paarden verdeeld was, stegen zij in den zadel, en reden opgewekt in zuid-oostelijke richting de wildernis te gemoet. Vele gevaren konden hen wachten, dit moesten zij zich zelven bekennen, doch als rijke lieden hoopten zij spoedig terug te keeren.