|
| |
| |
| |
CI. Jan, de Musch en de Kever.
De Lentemaegd, met groen en bloemen,
Ryk, overheerlyk opgesierd,
Hoort zich door heel de schepping roemen,
Wyl men van daeg haer' hoogtyd viert:
't Is de eerste Meidag. - 't Liefste weder
Wierd door de dagtoorts aengemeld;
Zy schiet haer' vuer'ge stralen neder
Op moestuin, weide, bosch en veld.
De biejen gonzen, - vooglen zingen,
En de onnavolgb're Filomeel
Doet luid, door locht en wolken, dringen
De juichtoon zyner held're keel.
In het hofje, 't kleine Jantje,
Met een zweepje in 't mollig handje,
Dat nu boek en school vergat,
Daer 't een' Musch en Kever had:
(Die het, als een Turk zyn' slaven,
Wist te voeden en te laven,
En te dwingen tot een last
Dat hun lyfsgestel niet past:)
Deed zyn Muschje een kamm'tje dragen,
Uit een rooden lap gesneên;
En de Kever trok een' wagen
Van papier het hofpad heên.
Jantje duwde hem de pootjes,
Als hy niet ter degen ging.
| |
| |
't Diertje zuchtte: Saperlootjes!
Wat al ramp en foltering!
'k Zat sinds maenden diep in de aerde,
Waer ik zon noch sterren zag;
En, als my het daglicht klaerde,
'k Zag my van den eersten dag,
Dat ik op die haeg bleef hangen,
Waer ik malsche groen genoot,
Door dien kwaden jongen vangen,
Die my martelt tot er dood.
'k Heb één' avond slechts gevlogen,
Ronkend' langs de lindenlaen,
'k Dacht er heden weêr te gaen;
Maer'ik vind my sterk bedrogen!
Met een' naeld den steert doorboord,
Met een' twyndraed vastgeklonken,
Ik kan vliegen meer noch ronken,
'k Moet met dezen wagen voort. -
Ik heb nog meer regt tot klagen,
Sprak het Muschje op droeven toon;
'k Leef nog nauwlyks tien paer dagen,
'k Woonde dáér omhoog, zoo schoon,
In een' nest, met wol en pluimen,
Door myns ouders zorg bereid;
Die men gist'ren weg kwam ruimen:
Ik wierd slaeflyk heêngeleid!...
Wat myn' vader, myne moeder,
Wat myn' zustertjes en broeder
Blyft my een' geheimenis,
Die ik nimmer zal doorgronden!
'k Heb híér niets dan ramp gevonden:
| |
| |
'k Wierd de vleugels afgevlymd,
En een kam op 't hoofd gelymd,
Die my strekt tot klein behagen,
Dien ik nooit met vreugd zal dragen;
Deze past den strydb'ren Haen,
Maer kan toch geen' Steenmusch gaen.
Jantje loech met deze klagten....
Maer, dáér komt zyn vader aen.
Myn zoon, zegt hy, gy laet u wachten,
Wanneer gy naer de school moet gaen!
En thans, wat doet gy? Diertjes plagen,
Die weêrloos en onschuldig zyn?
Myn lieve zoon! laet my u vragen:
Gevoelt gy niet hun leed en pyn?
Ja, zonder nood de dieren kwellen,
Vertoont een laf en ruw gemoed:
In 's anders ramp zyn' vreugde stellen!
Zoon! heb ik zoo u opgevoed?...
En, zeg my, vriend! wat zoudt gy denken,
Zoo ge ook eens vielt in slaverny?
Moest men u mart'len of krenken,
En sleurde men u ver van my?
Ver! zonder vader, zonder moeder,
Beroofd van woning, zuster, broeder;
En, ondanks uw onzalig lot,
Nog uitgejouwd, gehoond, bespot? -
't Jongentje wist niet wat zeggen,
Om die rede te weêrleggen;
Dan dat het alsnu, voortaen,
Vlytig zou ter schole gaen,
| |
| |
En, naer vaders voorbeeld leeren,
Al wat den mensch door deugd en wysheid kan vereeren.
Niets zoo heilvol en zoo zoet,
Als een edel zacht gemoed.
|
|
Auteursrechtvrij