|
| |
CII. De Schilder.
Thys, een Schilder, jong en jeugdig,
Vlytig, minzaem, hupsch en vreugdig,
Kluchtig in elk kunstgevrocht;
Had nu vruchtloos twee paer dagen
Naer een onderwerp gezocht,
Dat kon streelen en behagen
Door een' kunstgreep vol van kruim;
Maer, hy scheen in kwaden luim,
En 't begon hem te vervelen.
Dus, met borstels en penseelen,
En 't veelkleurig kunstpalet,
Heeft zich Thys aen 't werk gezet,
Zonder waerlyk zelf te weten,
Wat hy schild'rende aen zou gaen.
Hy vangt met een' Nachtuil aen,
Die, vóór een taefreel gezeten,
Draegt een' bril op zynen bek.
Wordt nu schilder Thys toch gek?
| |
| |
Uilen aen de kunst verpanden!
En zie nu, wat maelt hy dáér?
Eenen Beer beroofd van tanden,
Zat, in houding en gebaer.
Nu, een' Ezel, op dien zetel
Zittend', statig en vermetel,
Met een krolparuik op 't hoofd,
Die hy vruchteloos neêr wilt trekken,
Om zyne ooren te overdekken.
Zyt gy van verstand beroofd?
Schilder Thys, waer zyn uw' zinnen?
Wat zyt gy een vieze knaep!
En wat wilt gy nu beginnen?
Op den voorgrond, staet een Aep,
Aen een kunsttaefreel te werken,
Die, dáér schild'rend', my laet merken
Al uwe eerste grillen weêr:
't Schilderstuk, eerst uitgehangen,
Mogt elks goedkeuring ontvangen;
Iedereen lachtte om het meest,
En men prees des Schilders geest:
Maer het duerde luttel' dagen;
Of men hoorde somtyds vragen:
Wat is dit? wat houdt dit in?
Wat had Thys nu in den zin? -
Niemand had dit kunnen zeggen,
Wist dit alles uit te leggen:
‘Ziet dien Uil met zynen bril?
Thys wilt met Profilus spotten;
't Zyn twee Schilders, 't zyn twee zotten,
| |
| |
En misschien zyn ze in geschil.
En niet moeilyk is om gissen,
Wat de dronke Beer bediedt,
Dien men merkt in het verschiet;
'k Zal dit aenstonds ook beslissen:
Thys bedoelt majoor Morel,
Hy is tandloos, weet gy wel:
Hy is somtyds wat beschonken;
'k Zag hem gist'ren, 'k dacht hem dronken...
Is toch geen' geheimenis:
Onze schout, de gryze Rollen,
Draegt hy geen' paruik met krollen?
Ziet men niet by 't magistraet
Hem den zetel vaek vervollen,
Als de Nestor van den raed?
Zoo geheel de stad kan merken,
't Is een ezel in zyn' werken....
Nu, die Aep is Schilder Thys,
't Is een gek, en waent zich wys.’
Op de wieken der kwaê tongen,
Was die uitleg voortgedrongen
Door geheel en al de stad;
Waer hy de oor beleedigd had
Van Profilus, die te vooren
Thys zich had tot vriend verkoren;
En de schout was zoo verstoord,
Dat hy, op zyn eerlyk woord,
Dreigt den Schilder te doen vangen;
Te veroordeelen ter dood,
Aen de galg te zullen hangen.
De majoor zei: Saperloot!
En 'k geloof, hy zwoer nog erger
Op dien Schilder menschenterger. -
| |
| |
Fluks, zy gingen alle dry
Kyken naer die schildery.
Bedilal liet zich dáér vinden;
Hy alléén kon 't peerd ontbinden,
Leide weêr de kunstgreep uit.
Thys deed zich niet lang verwachten;
En Morel nam, zeer gestoord,
Vóór ons driemanschap het woord:
‘Thys! dus wilt gy ons verachten!
Schelm! heb ik geen' tanden meer,
'k Heb nog klauwen als een' Beer!
Zeg wien gy dáér wilt bedoelen,
Of ik leg u híér te koelen.’
Thys, vrymoedig, spreekt hem aen:
‘'k Denk, dat 't niemand aen mag gaen,
't Geen men in dat stuk kan merken.
Ik had nimmer in myn' werken
Hy alléén, die de uitlegging
Den persoon heeft toegeschreven,
Heeft gelasterd, kwaed bedreven;
Daer er vitlust, spot noch smaed
In myn schilderstuk bestaet.’
Al wie dezen uitleg hoorde
Zeide lachend': ‘Thys zegt wel!’
Albedil verliet het spel;
Daer zich elk op hem verstoorde,
Niemand wierd gehoond dan hy:
Hy, was uil der schildery.
| |
| |
Eer ik zal myn' lier ontsnaren,
Wil ik ook met Thys verklaren:
Dat ik nooit, uit hoon of wraek,
Iemand kluisterde aen de kaek.
Lezer, zoo gy aen mogt treffen
Iets, waerin gy kunt beseffen
Breng het zelf niet aen den dag;
Wil er uit uw voordeel trekken.
Mogt' myn' pooging toch verstrekken
Einde der fabelen.
|
|
Auteursrechtvrij