Fabelen

[p. 140]

C. De Vlieg en het Kind.

Eene Vlieg zat op het kaekje
Van een jong en lodd'rig snaekje;

't Kindje sloeg, en het sloeg goed,

Want het Vliegje lag te morzel:

Maer zyne oog wierd rood als bloed.

Aenstonds was het boos en korzel,

En het jammerde als ontzind.

Straks komt moeder toegeloopen,

En zy zegt: Wat deert u, Kind! -

Ei! myne oog! - Doe die eens open. -

Ach! ik kan niet, ik ben blind;

Eene Vlieg heeft my gebeten. -

Laet my zien.... Kyk eens omhoog....

Vriendje, toch niet in uwe oog. -

Op myn' wang. - Gy hebt geslagen! -
Wie kan zulk gespuis verdragen? -

Vriendje! wen gy Vliegjes slaet,

Voorzigtig! dat gy nooit u eigen zelven schaedt.