|
| |
| |
| |
XCIX. De Mulder, zyn Zoon en de Ezel.
Jan, een bedaegde Molenaer
Trok met zyn' Zoon ter markt, om Grysje te verkoopen:
Het was een Ezeltje, hetwelk, sinds menig jaer,
Geen' grooten lust meer had tot loopen.
Voor zyn gemak, zy droegen hem
Op eenen langen stok, de pooten saêmgebonden.
Straks, de eerste die hen zag, riep uit, met luider stem:
Wie heeft ooit dommer volk gevonden!
Wat narre gril! wat snakery!
Wie is nu de Ezel van de dry?
Toch deze niet dien men zou peizen!
De Mulder wilt aldus niet verder henen reizen:
Ja, jongen, zegt hy, 't is toch waer!
Laet maer den Ezel los, hy is te drommels zwaer;
Hy is zoo oud nog niet als ik, hy zal wel loopen. -
Straks zet men zich aen het ontknoopen,
Haest is het beestje weêr te been,
En Klaes, des Mulders Zoon, rent op den Ezel heên.
Ons Grysje had wel regt van klagen;
In plaets dat men hem zelv' zou dragen,
Nu droeg het Klaes, die, als vooraf,
Hem braef van stokmans haver gaf.
De grysaerd volgde hem al morren:
Gy moet op 't beestje zoo niet knorren,
Het is toch oud en styf, zegt hy.
Drie koopliên komen hem ter zy;
| |
| |
Een hunner wyst op Klaes, en roept uit al zyn' krachten:
Wat moet die vent zyn' vader achten!
Stapt neêr, gy, luijaerd, regte bloed!
Welhoe, die grysaerd gaet te voet!
Dit zou toch beter u betamen.
Stap neêr, gy dient u toch te schamen:
Gedenk, dat de ouderdom is eer en achting weerd. -
Mynheer, zegt Mulder Jan, terwyl gy 't zoo begeert,
Men zal u straks voldoen. Ik wil alle opspraek myden.
De jongen stapt ter neêr, en vader gaet nu ryden.
Maer de Ezel heeft, met loomen tred,
Nog nauwlyks twintigwerf den strammen poot verzet,
Of een'ge vrouwliên komen snat'rend aengetreden.
Wat schande! zeggen zy, 't is tegen regt en reden,
Dat deze jongen zoo den weg moet doen te voet,
Daer men dit slordig kalf, zoo lui, als welgemoed,
Op eenen Ezel ziet ter jaermarkt henen varen. -
Er zyn, zegt Mulder Jan, geen kalvers van myn' jaren;
Gaet, dochters, en gelooft my vry,
Die zaek belangt myn' zoon en my. -
Dan vallen alle om 't meest aen 't snappen,
Zoo veel, dat de arme sul zich toch niet vry kon klappen.
Om verd're tegenspraek te ontgaen,
Doet Jan welhaest den Ezel staen,
En Klaes stygt op, en zit by vader.
Nu draegt het beestje hen te gader,
En knikkebeent door het gewigt.
Terwyl het, voet voor voet, zyn' schreden stadwaerts rigt,
Volgt eene derde groep van marktvolk zyne paden.
Wat wreedheid! roept men nu, een' beest zoo overladen!
| |
| |
Heeft dan uw' Ezel u zoo fel verbelgd, gehoond?
Ondankbare! is 't aldus dat gy zyn' dienst beloont?
Gewis, dat gy ter markt gaet zyne huid verkoopen. -
De drommel! zegt de man, een zot alleen kan hopen,
Dat eens zyn' handelwys een ieder aen zal staen:
Doch, eene laetste proef gedaen,
Gezien of ik het niet zal raden. -
Nu gaet het lastdier ongeladen,
Gemend door zyne meesters, heên.
Dan komt een quidam aengetreên,
En zegt: Wat zal er nog gebeuren?
Hoe! is het híér 't gebruik dat de Ezels ledig gaen,
Terwyl de meesters op de baen,
Hunn' schoens verslytend', henen leuren?
Wat drietal ezels! - Mulder Jan
Zegt tot den vitter: Goede man!
'k Ben ezel, laet dit zyn, zulks moet gy niet bewyzen;
Maer, dat ik my voortaen hoor' laken of hoor' pryzen,
'k Zal naer myn' eigen' zin beschikken myne zaken. -
Hiermêe had Mulder Jan gedaen.
Wat u belangt, wat staet gy immer aen mogt gaen,
De een' zal u pryzen, wyl u de andere zal laken:
Doe wel, en wat men zegge, en stoor er u niet aen.
|
|
Auteursrechtvrij