Fabelen

[p. 135]

XCVIII. Het Beerenvel.

Peltier verlangde een' Beerenhuid:
Stien en Koben, zyn' geburen,

Namen zwetsend het besluit,

Binnen vier en twintig uren,

Te bezorgen wat hy vroeg.

Beeren vangen, dooden, stroopen,
't Was maer slechts naer 't woud te loopen,

Vellen waren dáér genoeg.

Aenstonds wordt de koop gesloten,
En de godspenning genoten,

En de levering beloofd.

Zie, dáér gaen de huidverkoopers,

Met den koopschat in het hoofd,

Uitgerust als beerenstroopers,

Regtstreeks naer het zwarte woud;

En zy dringen door het hout.

Daedlyk zien zy spoedig naed'ren

Eenen welgevliesden Beer:

Maer zy beven als de blaed'ren;

Stien werpt zich ter aerde neêr,

En blyft dáér den dooden maken,

Terwyl Koben, op een' boom,

Trilt voor 't noodloot van Stienoom,

Wien hy door den Beer zag raken,

Zoo aen ooren, neus en mond,

Snuff'lend' 't roerloos lichaem rond,

[p. 136]

 

En al brullende en al grollend',

 

Hem steeds om en weder rollend'....

 

 

 

Stien bezweek byna van schrik,

 

Vóór het zalig oogenblik

 

Dat de Beer hem had begeven.

 

 

 

Koben daelt, vindt Stien in 't leven:

 

Beiden ylen 't Beerwoud uit,

 

Niet meer denkende aen de huid.

 

 

 

‘Oom,’ (zei Ko,) ‘'k dacht u verloren!

 

Maer wat prevelde u die Beer?’ -

 

‘Wel,’ (zei Stien,) ‘hy blies me in de ooren:’

 

‘Verkoop gy geen' vellen meer,

 

Eer de Beeren zyn gevladen.’

 

 

 

Wie al te ligt belooft, heeft vaek zich zelv' verraden.