Fabelen

[p. 134]

XCVII. De Adeldom.

Een jongeling, sinds zyne jeugd,

Wel opgevoed in kunst en deugd,

Won, door zyn' trouwe pligtbetrachting,
Des konings vriendschap en hoogachting;

Wierd ridder, eêlman, hoftrawant.

Een graef van ouden adelstand,

Berucht om zyn onzedig leven,

En tuischer, zuiper, om het even,

Verweet den jongen hoveling

Zyn' duistere afkomst; - en dan ging

Hy eeuwen ver, in gryze boeken,
De namen van zyn' stamboom zoeken.

De schrandere eêlman zei: ‘Myn graef!

Myn vader was niet eêl - maer braef;

Niets had ik, dan zyn' deugden, te erven:

Maer, ben ik niet zoo oud als gy,

Myn adeldom begint in my,

En de uwe zal in u versterven.’

Wat baet het edelst voorgeslacht,

Wanneer men niet zyne eer betracht?

Wee hem! die van geboorte of geld zyn' grootheid bedelt!
Heil hem! die door zyn' deugd en wysheid wordt veredeld!