Fabelen

XCV. De Overleden Vrek.

Een ryke Vrekaerd stierf, gelyk hy had geleefd,

Verlaten en veracht.... Daer zich zyn' schim begeeft

Aen de oevers van den Styx, waer hy wilde overvaren,

De gryze Charon vraegt zyn veergeld aen den Vrek.

‘Betalen!’ roept hy, ‘hoe! steeds leefde ik in gebrek!’ -
En, plotslings werpt hy zich te midden van de baren,

En zwemt door 't zwarte meer tot aen den overkant.

Cerberus blaft en huilt, en Charon knarsetandt.

Heel 't onderaerdsche ryk, verbolgen en verlegen,
Vloekt zyne roekloosheid, schreeuwt zyne schrapzucht tegen.

De regters denken straks aen straffen voor een' daed

Zoo stout, als schaedlyk voor de schatkist van den staet.

[p. 133]

 

Zal me als Prometheus hem naer den Caucasus zenden?

 

Als 't kroost van Danaüs, naer de oevers van een' vloed?

 

Of staêg als Sisyphus een' molensteen doen wenden? -

 

 

 

‘Neen. Dergelyke straf, voor hem, waer' veel te zoet,’

 

Zegt Minos. ‘Laet ons hem naer de aerde wederjagen;

 

Dat hy beschouwe wat aldaer zyne erfenis,

 

Door neven afgedeeld, alreeds geworden is!

 

't Is deze straf die hem zal moeilykst zyn om dragen.’

 

 

 

Men lacht met straffen die de pligtigen niet plagen.