Fabelen

[p. 130]

XCIV. Geschenken aen Keizer Karel.

Wanneer keizer Karel

Bestierde dit land,

Er waren twee buren,

Verschillig van stand:

Want Dries had veel' schyven,

Maer weinig geneugt';

En Jan had min middels,

Maer meerdere vreugd:

Hy won eens een raepje,

't Woeg negentien pond,

Hetwelk hy den keizer

Tot eerbewys zond.

Zoo wonder een' peulvrucht

Was nimmer gezien!

De keizer ontving ze,

En zei aen zyn' liên:

‘Ontbiedt híér Jan Vlamink.’ -

De landman verscheen,

En hem sprak de keizer,

Goedaerdig, gemeen:

‘Zie, vriend! die twee paerden,

Ter roede en ter hand;

Ik schenk ze u, gebruik ze

Tot ploegen van 't land.

Neem ook dáér die guldens,

Die ik u vereer;

Voor u, in vyf jaren,

Geen' grondlasten meer.’ -

[p. 131]

 

Jan groette den keizer,

 

En, zonder gedruis,

 

Kwam hy met zyn' paerden

 

En schyven naer huis.

 

Hy meldt aen zyn' Triene

 

Geschenk en ontslag;

 

Maer deze bragt alles

 

Terstond aen den dag.

 

 

 

Als buerman dit hoorde,

 

Hy zei met een' vloek:

 

‘'k Wil werpen een bliekje

 

En vangen een' snoek!

 

Pier! zadel myn veulen

 

Van puer engelsch bloed;

 

Ik bied het den keizer,

 

Als vaderlansch goed.’ -

 

 

 

‘Ja, baes! kreeg Jan Vlamink,’

 

(Zoo fleemde de knaep,)

 

‘Een' schat en twee paerden,

 

Voor een' vooze raep:

 

Ligt valt u een landgoed,

 

Een' hoeve of kasteel,

 

Voor zulk een mooi paerdje,

 

Voorzeker ten deel.’

 

 

 

De vrekaerd reed zelve;

 

Hy kwam vóór den vorst,

 

Die ligt had begrepen

 

Des woekeraers dorst.

 

De keizer sprak: ‘Dienaers!

 

't Geschenk is aenvaerd;

 

Gaet, stalt het, al schynt dit

 

Een buitenlandsch paerd.

[p. 132]

 

Zie! landman, dit raepje

 

Welk ik u vereer;

 

Het kost my twee paerden,

 

Ja zelfs, nog iets meer.’

 

 

 

De vrek stond te grynzen,

 

Hy keek als een aep,

 

Daer hy voor zyn veulen,

 

Kreeg Jans vooze raep.

 

 

 

In offers en gaven,

 

In hemel, op aerde,

 

Waerdeert men de meening

 

Steeds meer dan de waerde.