Fabelen

XCIII. Het Luchtverschynsel.

Kyk! wat is dáér in de locht?

Kyk, Jan, het zinkt... O God! wat ysselyk gedrogt!

Een' beest! zie hoe hare oogen branden!

Haer' muil is louter bloed! wat vreesselyke tanden!

Kom, Jan, kom pakken wy ons weg. -

Sies liep, keek angstig om, volherdde in zyn gezeg,

En het gebuerschap kwam met hoopen,

Verschrikt, gewapend toegeloopen.

't Gedrogt viel eindlyk op den grond,

Waer by elk hoogst verwonderd stond.

De waterstoflucht was vervlogen,

En 't volk in zynen waen bedrogen:

Want dra was de overgroote beer

Niets, dan eene yd'le blaes, een platte windzak meer.

Men had in Brussels perk een' luchtbal opgesteken,

Die de gedaente had van een' beer;

Hy was vóór d'oostwind west geweken,

En viel op Deerlyks grond, by den Pladyshoek neêr.

Dra wierd hy toegeplooid, gepakt en weggezonden,

Op de aenwyzing by hem bevonden.

Men ziet vaek dat schyn bedriegt,

En gewaende grootheid liegt.