Fabelen

XCII. De Daguerreotiep.

Schele Mie had graeg vernomen,

Dat de Daguerreotiep

In de stad was aengekomen,

Waer zy aenstonds derwaerts liep,

Om haer' beeldtenis te vragen.

Fluks zy zet zich vóór den steen,

En zy kykt er op. - Met een

Was haer echt portret getroffen.

't Wierd haer daedlyk voorgesteld;

Zy wilt het aen stukken ploffen:

‘Neen!’ gilt zy, ‘myn vriend, geen geld!

Maek my eerst wat schoonere oogen;
Want gy hebt u sterk bedrogen.’

‘Neen,’ (hernam de artiest): ‘mevrouw!

't Is uw' beeldtenis getrouw;

Hebt gy zoo wat loensch gekeken,
Gy moogt dit op my niet wreken.’ -

[p. 129]

 

Menig mensch, op 't aerderyk,

 

Is aen schele Mie gelyk:

 

Blind voor eigene gebreken.