Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 126]
| |
Wat moet men van den Mensch toch denken?
Is hy zoo magtig als men praet?
Kan toch zyn' vroomheid Wolven krenken,
En Vossen vangen?’ - ‘Inderdaed.’ -
‘Dit echter zou ik niet gelooven:
Ik acht den Mensch al te verwyfd;
'k Liet my door hem geen' prooi ontrooven.’ -
‘Zoo gy by dit geloove blyft,’
(Zegt leeraer Vos,) ‘het zal u rouwen.
Geen' Menschen moogt gy ooit vertrouwen;
Ja, jonkheer Wolf, geloof my vry,
De Mensch is magtiger dan wy
Het kunnen denken of bevroeden.
Hy stelt verstand en kunst te werk,
Waervoor ons magt noch list behoeden.
Zyn' geestbegaefdheid maekt hem sterk;
De Leeuw zelf kruipt vóór zyne voeten.’ -
‘'k Zou graeg toch eenen Mensch ontmoeten,’
Zegt domoor Wolf, ‘ik vrees hem niet!’ -
Pas kwam een grysaerd aengetreden,
Hy sleepte zyn' verlamde leden.
‘Is dit geen Mensch dien men dáér ziet?’ -
‘Dit was,’ (zegt Vos,) ‘een Mensch voordezen.’ -
Dan volgt een kind met zynen boek.
‘En die?’ - ‘Die zal het later wezen.’ -
‘'t Is toch vergeefs, wat ik ook zoek’!
‘Ik zal toch nimmer Menschen vinden,
‘Die Menschen, echte Menschen zyn!’ -
‘Myn vriend, zy daerom niet in pyn...
‘Zie, ginder, by die laen van linden,’
(Zegt Vos,) ‘dáér hebt gy uwen wensch;
‘Wien gy dáér ziet, die is een Mensch.’
| |
[pagina 127]
| |
Het was een jager met twee honden,
In 't bloeijen van zyn' levenstyd;
Hy torschte een vuerroer met twee monden,
Een jagtmes hing hem aen de zyd'.
‘Kom aen,’ zei Wolf. - ‘Ik ga, zei Vosje.’ -
‘Gy bloodaerd!’ - ‘Vriend, ik heb geen' lust.’
- ‘Ik min het stryden.’ - ‘Ik de rust. -’
En Vos verschuilde zich in 't boschje.
De fiere Wolf treedt, bly te moê,
Den Mensch, den vroomen jager toe.
Fluks hoort hy den geweerhaen kraken:
Dit kon den Wolf niet bange maken;
Hy wist niet wat een vuerroer was.
Nauw is hy in 't bereik, of ras
Wordt een' snaphaenschoot losgedonderd.
De Wolf getroffen, hoogst verwonderd,
Voelt 't bloed hem zypend' langs de muil.
Hy keert terug, en zyn gehuil
Weêrgalmt door 't ruim der lustwarande.
Maer straks een' tweede schoot ontbrandde,
Die hem, van uitgebliksemd schroot,
Een' bui op de achterhespen goot.
Hy valt.... De jager, toegesprongen,
Prangt met zyn roer hem borst en longen;
Hy rukt het blinkend jagtmes uit,
En smeert den Wolf het bloedig huid.
Dan wordt een' poot hem afgehouwen.
Niet verder durft zich Wolf vertrouwen;
Hy raekt al hinkende uit den stryd. -
Terwyl hy helsche pynen lydt,
Hy vindt den Vos, berst uit in klagten:
‘Wee my! ik durfde uw' raed misachten!
| |
[pagina 128]
| |
Ik ken den Mensch! maer, tot wat prys!
Zie híér, myn vriend, het echt bewys!’
De Vos, getrouw in 't zedenpreken,
Zei: ‘Myn lief Wolfje, nu misschien
Zult gy, voorzigtiger in 't spreken,
Toch wel gelooven zonder zien.’
|
|