Fabelen

XC. De Eende en de Nachtegael.

Langs den vyver, in het gras,

Dat nu lang en weeld'rig was,

Woonde eene Eend, die, sinds vier weken,
Nauwlyks was den nest ontweken,

Nooit den hof had rondgegaen:

Maer, de taek was afgedaen;

Zy komt door het gras gedrongen,
En haer volgen vyftien jongen,

Uit het broeiëi pas gekipt.

Het een' springt, het ander' wipt,

En, met piepend eendgesnater,
Dart'len allen reeds op 't water.

En zy zwemmen om en rond,

Door het vlotgras dat dáér stond,

Reeds de korte wiekjes klappend',
En de kleine vliegjes snappend'.

Dáér omtrent, een Nachtegael

Zorgde voor het middagmael

Van zyn' naekte liefdetelgen,
Die nog nauwlyks konden zwelgen,

Vergend' heel hun onderhoud.

[p. 125]

 

Moeder Eend zei: ‘Meester zanger!

 

Arme worm- en rupsevanger,

 

Zie myn' jonge kinders aen;

 

Heden de eijerschael ontgaen,

 

Weten zy alreeds van leven,

 

Hunnen nooddruft na te streven,

 

En zy loopen vlytig rond,

 

Zwemmen, duiken in den grond;

 

De uwe zyn, na veertien dagen,

 

Nauwlyks nog den nest ontdragen.’ -

 

 

 

Meester zanger antwoordt haer:

 

‘Moeder! uw gezegde is waer,

 

Ik zal u niet tegenspreken;

 

Maer, gy zult slechts Eenden kweeken

 

Van uw broeisel, daer het myn

 

Nachtegalenkroost zal zyn.’

 

 

 

Opvoeding vraegt tyd en zwoegen;

 

Vlyt baert nimmer ongenoegen:

 

En wat ligtst wordt aengeleerd,

 

Wordt niet altyd meest vereerd.