Fabelen

[p. 116]

LXXXV. De Watersnep.

Twee kwanten saêm op wandeling,

Zeer kiesch, op lekkerny gebeten,

Des avonds in eene afspanning,

Verlangden watersneppen te eten.

De keukenmeid zond zoo terstond,

By al de hoenderkoopers rond,

En men vond enkelyk maer ééne Snep voorhanden.

Daer men nu reeds aen tafel zat,

En tamelyk wel geëten had;

Besloten onze lekkertanden,

Naerdien er maer één Snepje was,

Dat híér geen deelen kwam van pas;

Dat het voor het onbyt beschikt moest zyn van dezen,

Die, na 't verloopen van den nacht,

Den schoonsten droom had in 't gedacht.

Elk wordt zyn' kamer aengewezen,

En men gaet slapen. - Vriend Gustaef komt 's morgens af,

Die dadelyk bevelen gaf

Van hem den vogel te bereiden;

En die verstrekt hem tot onbyt.

Daerna liet zich Adolf niet langer meer verbeiden.

Hy groet zyn' medemaet, en toont zich hoogst verblyd.

‘Gy weet,’ zegt hy, ‘Gustaef, wat gist'ren wierd beschoren?

‘Ik win! gy hebt de Snep verloren!

‘Ik heb, in eenen droom, gezien

‘Een' koor van engelen, door wien

[p. 117]

 

‘Ik my, met prael en vreugd, zag naer den hemel dragen.

 

‘Geloof my, vriend Gustaef, dit zag ik inderdaed.

 

 

 

‘Gy hebt gelyk,’ zegt hem zyn maet;

 

Ik heb het ook gezien, ik merkte uw groot behagen,

 

En nimmer wachtte ik u híér weêr:

 

Daerom, vergeef het my, mynheer,

 

Uw droom heeft u en my verraden,

 

Ik heb alrêe de Snep doen braden:

 

Geloof my, zy was wonder goed.’

 

 

 

Zoo wierd de huich'lary met huich'lary ontmoet.