Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
AuteursrechtvrijLXXXVI. De Koei.Eene Koei, nog jong, maer mager,
Wierd by Jaek den olieslager,
Over jaer, op stal gezet.
Blaertje wierd er dik en vet,
En hoe niet?... De lynzaedkoeken
Waren dáér niet ver te zoeken;
En het meel, dat men er gaf,
Stoof, als bloem, den molen af.
Dáér vond Blaertje niet te klagen,
En het leefde er vol behagen,
Stil, gedwee, bemind van elk,
Om zyn' boter, room en melk.
| |
[pagina 118]
| |
Als de hooityd was verschenen,
Ieder dreef zyn' koeijen henen
Naer eene algemeene weid',
Die zich langs de Schelde spreidt.
Jaek had ook zyn' Koei ontbonden,
Met de bende meêgezonden,
Om te deelen in het gras,
Waerin elk geregtigd was.
Blaertje, ziende zoo veel' koeijen,
En zoo jeugdig nagras groeijen,
Van Bossuyt tot aen Helkin,
Was verheugd van hert en zin;
't Hoorde zynen lof verkonden,
Lof door arglist uitgevonden:
Men verhief zyn glanzend vel,
En regtmatig lyfsgestel.
Blaertje, stoffende op zyn zegen,
Op zyn' Baes, hem hoogst genegen,
Op zyn strooisel, stal en kost,
Wierd door de oude BonterostGa naar voetnoot(*)
Doodsch venyn in 't hert gesteken:
‘Zwyg,’ (riep zy,) ‘houd op van spreken;
Gy zult pryzen uwen baes!
My verveelt zulk zot geraes!
Alle bazen zyn toch dieven,
Die zich spyzen en gerieven
Met hetgeen ons toebehoort.’
‘Dieven!... wel! wat leelyk woord!’
| |
[pagina 119]
| |
(Zeide Blaertje,) ‘gansch verslagen:
En waerom? mag ik dit vragen?’ -
‘Dieven! ja, ik zeg het nog!
Grooter' schelmen zyn er toch
Op de wereld niet te vinden!
Zien wy ons veeltyds niet binden
In een' engen vuilen stal?...
En daermede is het niet al:
Van onz' huid, getouwd, geslagen,
Ziet men schoenen, leerzen dragen;
Onze hoornen, been en haer,
't Strekt hun al tot koopmanswaer.
Wreed zien we onze regten hind'ren....
Zeg, waer zyn de beide kind'ren,
Die gy reeds ter wereld bragt?
In tien jaer, ik had er acht!
En wat is hun wedervaren?...
Die ontaerde moordenaren
Sneden hun den roeper af!
Roept dit niet naer wraek en straf?
Zy verscheurden met de tanden
't Jonge vleesch en ingewanden;
En de melk, voor 't kalf beschikt,
Heeft zyn moorder ingeslikt.’
Om die redens te weêrleggen,
Blaertje wist niet meer wat zeggen;
Het kreeg grillen in den kop,
En, des avonds, met één schop,
Wierd het melkvat omgeslagen,
Er was niets naer huis te dragen.
Deze reis, 't verging nog wel. -
's And'ren dags, een erger spel
| |
[pagina 120]
| |
Wierd beraemd en ondernomen:
SieskaGa naar voetnoot(*), in den stal gekomen,
Op den melkstoel nauw geplaetst,
Wierd op 't wreedst ten grond gekaetst,
Lag te bloeden en te huilen.
Straks zag Blaertje zich verruilen,
Tegen Bles, des slagters koe,
Die by Jaek, nu bly te moê,
Erft den besten aller stallen;
En Blaertje is onder 't mes des slagters neêrgevallen.
Hoe heilzaem is niet de eenzaemheid!
Gezelschap heeft er veel verleid!
Oproerstokers, vredestoorders,
Eereschenders, zielenmoorders
Braken woorden vol venyn,
Waervan velen 't offer zyn.
Lieve jeugd! leen nimmer de ooren
Aen redenaers die deugd, gemoed of vrede stooren.
|
|