Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 114]
| |
Heeft zelfs, in zynen toorn, den herder aengegaen!
Wie kon ooit zulken schelm in dien Mouflar beschouwen!
Maer, zou dit waer zyn? - Ja, en twyfel er niet aen. -
Is 't zoo, ô groote goôn! op wien zich dan vertrouwen!
Zoo spraken, in de beemd, twee Schapen met elkaêr.
Mouflar was pligtig, ja, het was maer al te waer:
Op heeter daed gevat, moest hy zyn' straf verwachten.
De meester wilde, dat een spoedig regtsgeding
De Honden leeren zou, gestaêg hunn' pligt betrachten,
En eeuwig schrikken deed voor moord en plondering.
Één enk'le dag verliep; en 't pleit was afgeloopen.
Getuigen waren er met hoopen;
Elk tygde alléén Mouflar 't drievoudig misdaed aen;
Elk sprak het zelfde woord, vergaderd of gescheiden;
Hy moest de doodstraf ondergaen.
Men zag, voor zynen kop, het moordend lood bereiden;
Ter plaets des misdryfs, wierd het heele hof weldra
Genood en uitgedaegd; dáér moest hy eerloos sneven...
Elk heeft er zich naertoe begeven;
De teed're Lammetjes verzochten zyn' genâ;
Vergeefs... Men plaetst hen om het halsgeregt te aenschouwen:
De Honden scharen er zich rond,
Neêrslagtig, stil en doodsch? met de ooren naer den grond:
Al kennen zy zyn'schuld, toch moet zyn' dood hun rouwen.
Het offer van de wraek en wordt niet lang verbeid:
Mouflar verschynt, geboeid, door herders aengeleid;
Eerst heft hy hemelwaerts zyn' natbekretene oogen,
En doet zyn' makkers dan de laetste pligtbetoogen:
O gy! zegt hy, die ik,
In dezen oogenblik,
Niet meer, als wel voorheên, durf vrienden, broeders, heeten!
| |
[pagina 115]
| |
Ziet, waer een snoode drift, helaes! my heeft gebragt!
Ik wierd alom bemind, geliefkoosd en geacht;
Ik had sinds negen jaer, getrouw myn' pligt gekweten;
Eene enk'le struikeling!... en... hemel! hemel! ach!
Aenhoort myn' gruweldaên... Met 't krieken van den dag,
Alléén, by 't donker woud, waer ik de kudden wachtte,
Een Wolf komt, en ontvoert een Lammetje uit de kooi;
't Welk hy, op zynen weg, in schuldloos bloed versmachtte.
Ik loop, 'k bereik hem haest; de Wolf verlaet zyn' prooi,
En valt my hevig aen. Terstond velde ik hem neder,
En doodde hem ter plaets. Tot híér, was alles wel,
Maer, ach! de honger, wreede eetlust, dwong my fel,
'k Aenzag 't bebloede lam... 'k zag af... 'k aenzag het weder.
Ik wankel... ik bedenk... en eindlyk... 'k durf bestaen,
Een' tand, een' boozen tand in 't lillend vleesch te slaen!
Ziet dáér de onzaelge kiem van al myne yslykheden.
Terwyl ik at, de moêr komt bleetend' toegetreden;
Zy ziet haer' zuigeling verscheurd! haer droef gehuil
Ontroert my... Hemel! 'k dacht myn' reeds bebloede muil
Te moeten wasschen in het bloed der arme moeder!
Zy kon my deren, als getuige van myn kwaed.
Ik viel haer woedende aen, vervoerd door angst en haet;
Dan overraste my des meesters schapenhoeder.
Nu eerstmael doof aen zyne stem,
Wanhopig, wierp ik my op hem!
Maer, hemel! 'k zag my haest aen ketens vastgeklonken!...
Híér ben ik om de straf der boozen te ondergaen;
Denkt, als gy 't gloeijend schroot hoort door myn' hersens ronken,
Dat 't misdryf, niet gestut, baert yslyke euveldaên.
Op den verkeerden weg één enk'len voet te stellen,
Leidt vaek ten afgrond, doemt ter hellen.
|
|