Fabelen

LXXXIII. Het Wolfyzer.

Lange schaper had een' Hond,

Slecht, zeer slecht de kudden wachtend';
Meer naer eigen voordeel trachtend',

Dan naer trouw in 't pligtverbond:

Menig lekker brokje sluikend',
Steeds al snuflend' en al ruikend',

Liep hy veel door bosch en veld.

Nu, daer was een' knip gesteld,

Eene knip met yz'ren prangen,
Om er wolven in te vangen.

[p. 113]

 

Als de geur der schapenham,

 

't Lokaes, hem in 't neusgat kwam,

 

Dan kon niets zyn' drift beteug'len:

 

Lust bezielt hem, geeft hem vleug'len,

 

En de fielt, in een, twee, dry,

 

Was er daedlyk aen en by.

 

't Yzer sprong, wiens scherpe tanden

 

Nepen door zyne ingewanden;

 

En al huilend' riep de Hond:

 

‘Hemel! help! ik ben gewond!

 

Ach! ik sterf! wee my! o herder!

 

Red my! nooit loop ik meer verder

 

Dan 't bereik van uwen staf!’ -

 

Maer de snoeper vond zyn graf

 

Waer hy lust en vreugd ging zoeken;

 

Elk moest zyn bestaen vervloeken.

 

 

 

Wie een wolvenleven leeft,

 

Wolvendood te vreezen heeft.