Fabelen

[p. 111]

LXXXII. Dwaze Nobis.

Nobis had in stad een' krocht,

Waer hy brandewyn verkocht;

Ook hy leurde met zyn' flesschen,
Waer hy keel en zak kon lesschen.

't Was koud. - De strenge wintergod,

In zyne hardbevrozen' grot,

Gedost in dikke beerenhuiden,
Het hoofd bedekt met dorre kruiden,

Zwaeide als een dwingeland zyn' staf

Op 't wereldruim, dat als een graf

Door 't doodsche baerkleed was omhangen:

Wyl de overspoelde weide en tuin,

En stroom, bevloerd met dik arduin,

Nu, door eene ysbaen zyn vervangen.

De schaetsenryders snellen toe,

En tarten ysgods geeselroê:

Geen' vorst noch koude kon hen krenken;

Zy ryden, glyden, heên en weêr,

En doen aen Nobis druppels eer.

De man had dáér zoo veel te schenken,

Dat hy besloot, van op die baen

Zyn huis en winkel neêr te slaen.

Hy deed het. - En, een tiental dagen,
Genoot hy dáér het grootst behagen,

Hy had er ongemeen vertier.

[p. 112]

 

Maer nu, - de dooiwind waeit ook híér,

 

En holt en grolt; wyl kille regen

 

Komt dik op de ysbaen neêrgezegen....

 

Het duert niet lang, of Nobis huis

 

Stort in? - vergaet met man en muis.

 

 

 

Wilt gy u later niet berouwen,

 

Gy moet op vaste grondvest bouwen:

 

Myn eerste meester leerde my

 

Die zedeles. - Zoo zeide hy:

 

 

 

‘De man en is niet wys,

 

Die zyn huis bouwt op het ys;

 

Want het kan niet altyd vriezen,

 

Zoo moet de man zyn huis verliezen.’