Fabelen

[p. 109]

LXXXI. De Dierenraed.

Nobel Leeuw, de vorst der dieren,
Mogt niet meer alléén bestieren;

Vryheidsmin by 't dierental

Bragt de monarchy tot val.

Will'keur moest het wimpel stryken;
Vorstmagt moest vóór volksregt wyken:

Daer nu in het Dierenland

Eene grondwet kwam tot stand,

Krachtens welke de onderzaten
Van vorst Nobels ruime staten

Mogten stemmen voor een' raed,

Tot bestiering van den staet.

Nobel wist, dat, sedert eeuwen,
Steeds de dynasty der Leeuwen

Aen het roer zat van het ryk:

Schoon het volksbewind verkeerde,
En der dieren magt vermeerde,

Wilt hy heerschen al gelyk.

Om in zyn ontwerp te lukken,
En zyn vacht niet te zien plukken,

Daegt hy zelf de kiezers uit;

En dan doet hy zyn besluit

Door de stem der slaefsche dieren,
Pas meertallig, zegevieren.

Als nu de uitslag was bekend,

Nobel Leeuw was president,

[p. 110]

 

Os en Peerd, Konyn en Ezel,

 

Ram en Verken, Mol en Wezel

 

Waren leden van den raed.

 

 

 

Dit bragt opspraek in den staet:

 

Kemels, Luipaerds, Deinen, Katten,

 

Apen, Hazen, Bevers, Ratten,

 

Herten, Schapen, Das noch Hond,

 

Niemand die dit billyk vond.

 

De Olifant sprak van zyn' grootheid;

 

Tyger noemde moed zyn' snoodheid,

 

En de Beer sprak van zyn' magt;

 

Vos van zyn doortrapt gedacht:

 

‘Hoe!’ riep hy, ‘wat magistraten!

 

Zullen deze onz' vryheid baten?

 

Och! wat schande voor het land!

 

Drie zyn stadig op den band;

 

And're drie zyn vaek in koten

 

Of in stallen opgesloten:

 

En wat deugt dat overschiet?

 

Een die slechts geen' steke ziet!

 

Immers, allen tamme dieren!

 

Nobel zal weêr zegevieren,

 

En ons rossen 't slaeflyk vel.

 

Heel die stemming is een spel,’

 

En tot niets strekt ons het kiezen:

 

Verandert Nobels naem, zyn' magt zal niets verliezen.’

 

 

 

Elke vogel zingt of kwekt,

 

Even zoo hy is gebekt:

 

Toch, maek altyd uw' bemerking

 

Min op namen, dan op werking.