Fabelen(1842)–Pieter Jan Renier– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 105] [p. 105] LXXVIII. Het Schaep. ‘Altyd slaef! steeds opgesloten, Of bewaekt door gids en hond; Dit heeft my sinds lang verdroten: Ach! hoe ver is nog de stond! Dat ik los, op vrye voeten, Niets dan blydschap zal ontmoeten!’ Zoo liet in der Schapen dryf, Luid, een Hamel, dik van lyf, Zyn' gemaekte klagtstem hooren, Om der Lamm'tjes heil te stooren; Want hy blaesde er velen in Een' verdwaelde vryheidsmin. Ondertusschen kwam de pachter By de kudde met een' slagter, En 't misnoegde Schaep drong aen: ‘Deze heer schynt veel te wand'len, 'k Zou my beter zien behand'len, Mogt ik met hem henen gaen!’ - Haest wierd nu zyn wensch voldaen: Door den herder aengewezen, En, als jong en vet geprezen, Door den slagter onderzocht, Wierd het dwaelziek Schaep verkocht. Als het ziet den koopprys tellen, Zegt hel fier tot zyn' gezellen: ‘Ziet, hoe hoog ik word geschat! Met dien heer trek ik naer stad; [pagina 106] [p. 106] 'k Zal dáér al die pracht beschouwen, Al die torens en gebouwen, Waervan men híér dikwyls sprak. 'k Zal dáér leven met gemak.... Langer mag ik niet meer praten, Ik vertrek, 'k moet u verlaten.’ - En het huppelde en vertrok, Met den slagter, door wiens stok Hem de weg wierd aengewezen. ‘'t Gaet nog erger dan voordezen! Slecht begin van myn geluk!’ (Sprak het stil, beklemd door druk;) ‘Wacht! ik zal maer wederloopen.’ - Te vergeefs mogt het dit hopen; Het was nauwlyks omgekeerd, Of het wierd zyn' streek geleerd, Met herhaelde en harde slagen. Meer nog moest het zich beklagen, Toen het 's avonds moede en stram, In des slagters bergplaets kwam: Want een vloer van ruwe steenen Was zyn' rustplaets, dezen nacht. ‘Ach! wie had dit ooit verwacht!’ (Riep het Schaep;) ‘ik mag wel weenen!’ Híér kryg ik noch spys noch drank; Ramp dien ik voorheên niet kende! Ach! wat droefheid en ellende! Men blyft doof voor myn gejank!’ Lang had reeds de zon geschenen, Eer de slagter wederkwam; Die een' ruwe koorde nam, En bond het bleetend Schaep, door hals en nekwol henen. [pagina 107] [p. 107] Zoo trok men naer 't accynskantoor; 't Was trouwens in die gouden dagen, Dat men, met eenen ring in de oor, Het vee zag naer den slagtbank jagen. 's Ryks veearts was dáaér ook van pas; Die 't Schaep byna de tong ontrukte, En het een' handvol wolle uitplukte, Eer hy verklaerde dat zyn vleesch niet ongantsch was. Het Schaep deed niets dan bitter weenen; Geschat en veraccynsd, gekeurd, geringd, gelood, Trok het, met 't vonnis zyner dood, Nu regelregt ter moordplaets henen. Nu overdacht het, maer te laet, Zyn' eersten waerlyk vryen staet, En riep: ‘Mogte ik nog wederkeeren! 'k Zou nu elk Lam zyn' pligten leeren, Geleerd, door mynen eigen druk: 'k Zou allen toonen hun geluk; Ik wierd, door herder noch door honden, Nooit meer in 't korenveld bevonden: Het hard vertrappeld gras, voor my, ware ambrozyn! Het water uit een' gracht zou my nu nektar zyn! 'k Zou altyd, al myn' levensdagen...’ Híér stelt het moordend mes een eindstip aen zyn klagen. Leer, losse jeugd, die vaek uw waer geluk miskent, Waer zotte vryheidsmin de wufte geesten ment. Vorige Volgende