|
| |
LXXVI. De Camelia en de Appelboom.
De strenge Waterman was onze kim ontweken;
De Visschen zwommen door, de Ram trok hup'lend heên;
De sneeuwvlok smolt, het ys verdween,
Wen de Stier, het Tweelingsteeken
Naderde aen den hemeltrans.
Phebus liet zyn' held'ren glans,
Over tuin en velden dalen,
En verheugde gansch natuer
Door zyn alverkwikkend vuer.
Tuinman opent zyne kassen,
En hy draegt zyn' bloemgewassen,
| |
| |
Ryk in schoonheid, arm in vrucht,
Die hy allen weet te noemen,
Zingende in de volle lucht.
Plaetst hy by een' Appelboom:
‘In deez' streek, wat is men loom!’
(Roept de japonische heester,
Uit zyn' kuip, vol vreemden grond,
Tot den wydgekruinden meester
Van den boomgaerd, waer hy stond:)
‘In zoo schoone lentedagen,
Wilt men híér geen' bloeisels dragen?
Zelfs geen' blaedren?... Schouw my aen:
Zie myn' schoone bloemen staen!
Merk hoe aengenaem zy bloozen!
Ze overtreffen al de roozen,
Welke Europa ooit besloot
In haer' altyd schralen schoot.
Zie myn groenend loover blinken!
En - dan moet de hoogmoed zinken
't Welk niet in de oranjekas
Híér des wintertyds mag groeijen.’
Goudling antwoordt: ‘'k Zie u bloeijen;
'k Merk uw' lieflykheid en prael:
'k Zou uw' ryke tooisels roemen,
Maer, uw' hoogverwaende tael
Krenkt de schoonheid uwer bloemen:
Lof, uit eigen mond geteeld,
Klinkt niet zacht: die lof verveelt.
Gy, gansch vreemd in onze streken,
Onbekend met lucht en land,
Durft op 't onverdeeligst spreken
| |
| |
Van elk' boom, van elke plant!
Leer u aen 't klimaet gewennen,
Leer de tuingewassen kennen,
Die gy noemt en lui en loom:
Oordeel naer de vrucht den boom.’
Hoort men zwetsend, stout vervolgen:
‘Zy beschaemd! - in uwen staet,
Arm en doodsch, gy durft beloven!
Dwaze boom! uw' spyt en smaed
Zal myn' luister niet verdooven....
Men bemerkt het dag aen dag,
Nyd spaert schoonheid noch gezag:
Ziet gy niet elks oogen staren
Op myn' bloeisels, op myn' blaren?
Al wie komt in dezen hof,
Zwaeit my toe den hoogsten lof:
Durft gy toch dit wederleggen?
En van u - wat hoort men zeggen?
Men gaet zwygende u voorby,
Ieders hulde is slechts voor my.’
Van den zuiden naer den westen
Week de wind, den naesten nacht;
En de regen kwam verpesten
Onze zwetsters roem en pracht.
Door de wakheid van het weder,
Hare bloem verwelkt, valt neder,
Wordt vertreden met den voet.
Weêr de lucht wordt zacht en zoet:
De Appelboom draegt frissche bloemen,
Van het allereêlste kleur;
Men ontwaert een' ambergeur,
| |
| |
Die elk doet den goudling roemen,
Die hem vreugd schenkt voor verdriet.
Spyts den regen, ondanks stormen,
Zyne bloem verhutselt niet,
Dan om zich tot vrucht te vormen:
Schoone vrucht die groent en groeit!
Waerde vrucht, die geurt en gloeit!
Ryke vrucht, die twyg en takken
Door 't gewigt doet nederzakken,
En tot roem des boomgaerds strekt!
Die elks liefde en eetlust wekt,
Die elk gretig komt belonken! -
Hoe mag deze vrucht niet pronken,
Op zyn gastmael is begroet!
Onder 't zoet der dischgenugten,
Roemt elk goudlings lekk're vruchten:
Niemand denkt de zwetster na,
Schoonheid is haer afgeweken;
Zy blyft in den treurhoek steken.
En, wanneer de herfst verschynt,
En de Waeg aen 't zwerk verdwynt,
Wordt zy, met hare oordgenooten,
Weêr ter broeikas opgesloten.
Immer, roem u zelven niet.
Laek nooit iemand in 't verdriet.
Hy, die zich zelv' verheft, wordt eenmael neêrgedreven.
Die zich vernedert wordt verheven.
|
|
Auteursrechtvrij