Fabelen

LXXIV. Het Bejaerde Peerd.

Belle was een mager Peerd,

Eertyds meer dan heden weerd,

Toch, hetwelk sinds vele jaren,
Zynen boer hielp geld vergâren:

De and're Peerden van den stal

Waren Bellens veulens al.

Zy had meer dan allen t'samen
Reeds gewerkt met egge en ploeg,

Dit verwierf haer lof genoeg;

Maer moest zich de boer niet schamen,

Daer haer bed, haer' krib en ryf,

Altyd slechtst van alle vyf

Wierd voorzien van stroo en haver;
Minst verzorgd van hooi en klaver?

De vier and're, jong en sterk,

Spaerde men, en 't lastig werk

Wierd aen Belle steeds bevolen. -

[p. 99]

 

In het dorp was 't groote feest:

 

Meijers zoon, een vlugge geest,

 

En de feniks aller scholen,

 

Had weêrom gezegepraeld,

 

En wierd heerlyk ingehaeld,

 

Op een' schoonen zegewagen.

 

Men kwam 's landmans peerden vragen;

 

Allen, ten zy één alléén,

 

(Welk ik niet behoef te noemen,)

 

Zag men statig derwaerts treên,

 

Kop en steert versierd met bloemen.

 

 

 

Als dit gryze Belle zag,

 

Deed zy hevig haer beklag. -

 

Zwyg maer beest, houd op van klagen:

 

Ziet men niet in onze dagen,

 

Dat de mensch, niet meer dan gy,

 

Is voor druk en ongunst vry?

 

 

 

Hy, die van zyne taek zich loflyk heeft gekweten,

 

Ziet veeltyds, met den tyd, bewezen dienst vergeten.