Fabelen

LXXIII. De Boer en de Regtsgeleerde.

Boer Joos ging zek'ren dag een' Regtsgeleerde spreken:

Digt by 't naburig dorp waer hy gehuisvest was,

Bevond hun rundvee zich te saêm in 't vette gras.

‘Een myner ossen heeft een' uwer doodgesteken,’

(Zeide onze Veldeling,) ‘en wat daermêe gedaen?

Hoe dit herstellen? hoe die schade u ingestaen?’ -

‘Och! vrees niet,’ antwoordt men, ‘daervoor moet gy niet beven;
Gy zult voor mynen os een' uwer ossen geven,
En, vrienden als voorheên: ik loon geen kwaed met kwaed.’

‘Uwe uitspraek vind ik regt;... maer, jonkheer advokaet,

Wat kom ik dáér van zeggen?

'k Vergiste my, mynheer, 'k zal 't beter uit gaen leggen:

't Geval is zoo: uw os heeft mynen os gedood.’

‘Och! dan verkeert de zaek!.... laet zien.... 'k zal in myn' boeken,
Met tyd en stond, de wet nauwkeurig onderzoeken,

En zoo...’ - ‘En zoo! mynheer, zei Joos, ‘er is geen nood;

[p. 98]

 

Na 't geen gy hebt gezeid, dit zoo wordt overbodig;

 

Zyt gy zoo veerdig om een ander te vergoên,

 

Als gy u zelven eerst geloofdet regt te doen,

 

My dunkt, er is noch zoo, noch tyd, noch wet híér noodig.’

 

 

 

Boer Joos sprak waerlyk wél.

 

De vittery speelt vaek haer spel:

 

Waer zelfsbelang wilt vonnis vellen,

 

Dáér ziet men Themis waeg naer eigen voordeel hellen.