|
| |
LXXII. De Hond en de Vos.
In den omtrek van 't kasteel,
Op het landgoed Donkerzeel,
Woonde een Hond met zeven jongen,
Klein, bevallig, vet en zacht,
En bestemd voor 's graven jagt.
Lord had zich eens los gewrongen,
In het midden van den nacht;
Hy was in het woud gedrongen,
En dáér hoorde hy een' stem,
Die angstvallig riep tot hem:
Help! ei, help! heb mededoogen!
Open uw' bermhertige oogen
| |
| |
Dat zich thans verlaten vindt,
Want ik sterf.... Ik heb op heden
Zoo veel pyn en smert geleden,
Als ooit Vos heeft doorgestaen.
Neem myn eenig kind toch aen....
Ach!... Ik voel!... Híér stierf de moeder.
En de Jagthond bleef behoeder
Van 't verminkte Vossenjong,
't Welk maer op drie pooten sprong,
En verging van dorst en honger;
Naekt, de doorverf op 't gelaet,
In den zwartsten jammerstaet. -
Slechts een' maend, misschien nog jonger
Was het Vosje, toen de Hond
Hem in dezen toestand vondt.
Hy bewees het duizend zorgen,
En, vóór 't krieken van den morgen,
Lag het Vosje, warm en best,
In des Honden jongen nest;
En hy spysde en laefd' het even
Met de zelfde zorg en vlyt,
Als zyn' kindren, langen tyd.
Alles was in rust gebleven:
Men zag niets dan broedermin
Tot een' dag - de dag van boosheid!
Dag van weedom en getraen!
Dat de Hond was uitgegaen.
Vosje toonde dan zyn' loosheid,
Door geene opvoeding bedaert.
Vos, ten aenzien van de Honden
Aterling, door pligt verbonden,
| |
| |
Voor den dienst aen hem gedaen,
Greep zyn' nestgenooten aen....
Een was reeds half opgeëten,
En een and're fel gebeten,
Eer de hond dit wierd gewaer.
Na veel janken en misbaer,
Wilt hy zich op 't monster wreken,
Maer het was den nest ontweken,
En van ver riep het hem toe:
Uw' voogdy ben ik lang moê!
Want uw' dienst wordt me overbodig!
Ik heb thans u niet meer noodig;
Ik verlaet uw' rekelnest....
Deedt gy meer voor my uw' best,
Bragt gy hoend'ren my om te eten,
'k Had geen' honden moeten vreten!...
Ik wil zorgen voor myn vel,
Dwaze Hond! 'k vertrek.... vaerwel!
Billyk viel nu Lord aep 't klagen:
'k Heb, zeid' hy, in vroeger' dagen,
U beveiligd voor de dood:
Kon ik van uw' boosheid wachten,
Van myn' deugd te zien misachten?...
Maer, terwyl de Hond nog aprak,
Juist was dáér een jager tegen,
En met windhond, dog en brak,
Hy vervolgt straks allerwegen,
Door de velden, door den bosch,
Den gevlugten booswicht Vos.
Gy, die vol van gunstbetooning,
Leed en hoon vindt tot belooning
| |
| |
Voor den dienst, de zorg en vlyt,
Aen de ondankbaerheid gewyd;
Troost u: deugd zal loon beërven;
Boosheid zal eens straf verwerven.
Wee aen hem, die vroeg of laet
Den genoten dienst versmaedt.
|
|
Auteursrechtvrij