Fabelen

LXXI. Het Kind en de Spiegel.

Een kind, hetwelk op 't eenzaem veld,

Ter minne was geweest besteld,

Trad weder 's ouders woning binnen.

Dáér zag het knaepje een spiegelglas,

Waervan het hoogst verwonderd was.

Dit voorwerp streelt zyn hert en zinnen:

Maer haest een' dwaze korzelheid,

Die, op de wereld, meer dan kind'ren heeft misleid,

Doet hem zyn' eigen beeldt'nis hoonen.

Het grynst: de spiegel doet niet min;

Dit wekt weldra zyn' tegenzin,

Zoo ver, dat het hem durft geloken' vuisten toonen.

[p. 94]

 

De Spiegel aept hem aenstonds na.

 

Het korz'lig Kindje slaet weldra

 

Het spiegelglas aen stuks.... Zyn' poezelhandjes bloeden,

 

En, op zyn schreeuwen, kryten, woeden,

 

Komt zyne moeder ingetreên,

 

Die de oorzaek haest verneemt van 's Kindjes korzelheên:

 

Hebt gy, zegt zy, niet eerst dit stoute kind beledigd? -

 

Ja. - Wel, zy dan voortaen altyd met hem bevredigd;

 

Zie, hoe het kindje lacht, omdat gy lachen moet.

 

Het groet u, omdat gy hem groet.

 

Nu zyt gy niet meer stout, en 't Kindje is even zoet.

 

 

 

Hieruit, kan jong en oud en nut en leering trekken:

 

Steeds zal ons 't kwaed tot kwaed, en 't goed tot goed verstrekken.