Fabelen

[p. 89]

LXVII. De Dienstloon.

De jaermarkt eindigde in een' stad.

Een' kar wierd door een' Muil getrokken;

Van boven op de lading, zat

Een pratend driemanschap te schokken.

Een' hangmand en een trommel hing

Van onder aen de kar, waernevens henen ging

Een Os, die, gansch de huid doorbeten,

Den steert gevild, den neus doorspleten,

Den kop liet hangen naer den grond;

Hy kon zich nauwelyks bewegen.

Een oude Beer, gekneusd, gewond,

Gemuilband en den neus doorregen

Met eenen plompen yz'ren ring,

(Waeraen een touwtje veerdig hing,

Om hem tot grollen aen te porren,)

Sleepte ook, al klagen en al morren,

Zyne loome schreden zuchtend' voort.

Een tiental Doggen trok vooruit, byna vermoord

En gansch bebloed: hunn' dikke koppen,

Door slagen, steken, beten, schoppen,

Gezwollen, hingen moedloos neêr.

De Muil, gezweept, viel keer op keer,

Door overlast; en al zyn klagen

Wierd niet beantwoord, dan door slagen.

Wat was nu de oorzaek van dien druk?

Die arme slaven, om een' volkschaer te behagen,
Of liever, om wat geld in 's meesters zak te jagen,

[p. 90]

 

Had men tot vechten aengespoord;

 

En 't aendeel dat hun toebehoort,

 

Is droefheid, slaverny en lyden.

 

 

 

Zoo vaert de krygsman vaek, na 't stryden,

 

Waer hy, voor vreemd belang, heeft lyf en bloed gewaegd:

 

Schoon hy de teekens van zyn' dienst en wonden draegt,

 

Of uit het gasthuis hinkt, gekneusd, verminkt van leden,

 

Zoo prael als nederlaeg baert niets dan bitterheden.